7 januari 2018 - 39 weken zwanger
We keken daarnet naar oude foto's.
Wat een mooie 3,5 jaar hebben we met Orson reeds beleefd.
Er zijn foto's voor Idas en foto's na Idas.
'Hier ben je nog een baby', zegt papa, 'want je draagt nog een tut'. 'Ben je nu nog een baby?'.
'Nee', zegt Orson, 'ik ben grote broer'.
Ik zie de ogen van Jonas vochtig worden. Hij is al lang grote broer hè, zegt hij tegen mij.
Ondertussen 'masseert' hij mijn voeten. Ik schrijf 'masseert' tussen aanhalingstekens, want de voetreflexologie, die de vroedvrouw hem een paar dagen geleden heeft aangeleerd, is pittig.
Alle trucjes worden hier deze week uit de kast gehaald. Het hart van de ananas is voor mij. Ik drink frambozenblad- en vrouwenmantelthee, mijn vliezen werden losgewoeld. Er staat zelf tonic in de koelkast, zoiets zoets ban ik normaal uit onze koelkast. Ik zeg tegen onze dochter dat ze mag komen...
De spanning is eigenlijk al een hele zwangerschap aanwezig, maar nog net dat beetje extra deze laatste weken. Ik heb het onderschat, een zwangerschap na verlies, ik heb het schromelijk onderschat. Ik begon mezelf te krabben, ik kreeg last van verschrikkelijke jeuk. Je leert jezelf op een andere manier kennen. Uiteindelijk bleek uit een bloedonderzoek dat de stress invloed had op mijn lever en nieren. Nog nooit last van gehad, nog nooit zoveel stress gehad. Morgen weet ik of ik om die reden al dan niet ingeleid zal worden.
Inleiden of niet inleiden, daar ging het over de laatste weken. Ik heb het moeilijk met me te laten inleiden, bij Orson lukte het me om tot 42 weken te wachten, alvorens eindelijk de weeën spontaan begonnen (al kreeg ik toen uiteindelijk ook alle producten die ook bij een inleiding te pas komen, omdat de ontsluiting niet vorderde). Bij Idas werd ik ingeleid, omdat we wisten dat hij gestorven is, ik was toen 38 weken zwanger. Nu probeer ik de 40 weken te halen, maar psychologisch kan ik niet verder. Nu moet ik een compromis maken tussen ruimte geven aan mijn dochter en met mijn eigen grenzen rekening houden. Ik mis het vertrouwen dat ik vroeger had, toen ik geen seconde twijfelde dat er ook maar iets mis zou kunnen gaan. Nu ben ik een ongeruste mama, van bij het begin. Op vele vlakken een relativerende mama, maar die ongerustheid is iets dat alle ouders die een kind zijn verloren, hebben gekregen.
'Je kan nooit de rechter van iemand anders zijn, niemand kan ooit rechter over jou spelen. Keuzes zijn van jezelf. En op een bepaald moment zoek je rust in die keuze, met de voor- en nadelen van die keuze ' zei mijn wijze vroedvrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten