Een kind dat klimt op mijn schoot.
Een kind dat lacht en dolt. Hevig. Genietend, want hij moet bijna naar bed.
Een papa die meegaat in zijn spel. Vader en zoon die een beetje te druk zijn
en 'per ongeluk' de ketting van mijn hals rukken.
Stuk.
En wat ze niet zien is dat er tegelijkertijd in mij iets breekt.
Verdriet komt als een golf en overspoelt me. Ik schrik van mezelf.
Ik stuur ze allebei naar bed. Vader legt vanavond de zoon in bed.
Hij moet. Ik ben slechtgeluimd.
De ketting met mijn favoriete letter.
i
Ligt op de tafel.
Vergane glorie.
Ik kreeg ze van een vriendin,
toen Idas geboren en gestorven was.
En droeg ze sinds die dag altijd.
Het is maar een ketting, probeer ik nog, in mijn hoofd.
Maar het is te laat. Ik voel me gebroken.
Door één stom voorval...
door iets materieels waar ik blijkbaar zoveel emoties bewaarde,
duik ik weer even de diepte in.
En kan ik enkel nog zeggen dat ik hem mis.
