K / Dagboek 46 / Terug in de tijd / Zwanger / Verdriet schuilt achter een hoekje en komt plots tevoorschijn.

1 december 2017 - 33,5 weken zwanger 

Daar ben je weer...
Je verschuilt je achter een hoekje en komt plots tevoorschijn.

Tranen rollen over mijn wangen.
Tranen omdat deze zwangerschap al zo'n verschrikkelijke 'volhoudrace' is geweest, een eenzame psychologische marathon van 9 maanden. We zijn er bijna. Mijl 8 bereik ik over een aantal dagen.
Spanning die te snijden is, maar die zich ook in het alledaagse heeft genesteld.
Teleurgesteld omdat je liever lid was van de ordinaire rozenwolkenclub, dan van de metlegehandenclub. Bang om een tweede lidkaart te krijgen binnenkort.

Naast het verdriet, ook verwonderd zijn... ik ben nu 33,5 weken zwanger. Van Idas was ik 38 weken zwanger, een voldragen zwangerschap en toch is hij hier niet. Beseffen dat hij er echt is geweest, helemaal af, helemaal voldragen. Balen omdat het voelt dat je die hele lichamelijke transformatie voor niets hebt gedaan.

Teleurgesteld zijn dat je zo moet vechten voor een kind dat er niet meer is. Ik zeg zo graag dat ik twee zonen heb. Maar soms komt het antwoord: 'ah, maar hij leeft niet meer, dus heb je één zoon'. 'Nee', antwoord ik, ik heb twee zonen. Als je moeder sterft, zeg je ook niet meer dat je geen moeder meer hebt. Het blijft je moeder, voor altijd. Mijn overleden zoon blijft mijn zoon, voor altijd.

'O maar mijn mama/vriendin/schoonzus heeft ook een miskraam gehad'. Echt waar, als ik dat nog één keer moet horen steek ik mijn fuckyouvinger diep in je neus, tot je niet anders kan dan een sorry uitkramen. Mijn zoon heeft Idas, niet miskraam. Sowieso een woord dat uit het woordenboek geschrapt moet worden.

Hier zit ik dan. Ik heb een deadline af te werken, maar in plaats daarvan is er verdriet
dat komt bovendrijven en me aankijkt. Op een schoteltje, naast mijn kop thee, ligt een hap verdriet voor me klaar.

Ik besluit er dan maar in te bijten. Een brok in mijn keel. Slik. Tranen. Mogen. Er. Ook. Zijn.

Vergezeld met een liedje van Eefje De Visscher

'Tot we langzaamaan komen bovendrijven. En ik zie dat we traag, maar vanzelf boven water komen.'