K/ dagboek 37 / Eerste boven-de-wolken-verjaardag

Op de eerste boven-de-wolken-verjaardag van Idas*, lukte het niet om iets neer te schrijven.
Ik deed het. Maar het was een triestig relaas over een verjaardag zonder de jarige.
Een moeilijke dag met pijn en verdriet, pannenkoeken zonder smaak, toegeven dat het even niet gaat, teleurstellingen,... een dag waarvan ik de schrijfsels uiteindelijk liever voor mezelf hou.

Behalve één ding. Een zin die je vader hoorde en waarmee hij de dag afsloot.

Dat gebroken zielen gelukkiger zijn, omdat ze meer licht doorlaten.

Een mooie zin om te bewaren.


Dezelfde week organiseerde we een wandeling met Idas* in gedachten. We wandelden met vrienden en familie aan de rand van Brussel, liepen in een tunnel de autosnelweg onderdoor om even in de velden op adem te komen (de tunnel waar we enkele dagen daarvoor, stiekem je naam hadden getagd, weer iets dat we van jouw 'Bucketlist' kunnen afvinken!). Een streepje muziek van Philippe François. Picknick met taart onder de wolken. Ballonnen, die 'per ongeluk' jouw richting uitvlogen. Toch een beetje feest vieren, stiekem stilstaan bij dat ontzettend moeilijke eerste jaar, dat we achter de rug hebben, samen, Jonas, Orson, Idas* en ik.

Boven de wolken was het feest en onder de wolken ook een beetje...

K/ dagboek 36 / Eén jaar zonder jou, maar ook wel met jou.

Eén jaar geleden... 
De 'Idasdagen' zijn aangebroken.

Voelt elke eerste keer niet een beetje onwennig?
We zoeken ons een houding, ik voel me wat onhandig.

Er is niet één Idasdag. Tussen elf en veertien augustus zijn er verschillende dagen met elkaar verweven. Er is de laatste dag dat ik jou voelde bewegen en de eerste dag dat ik jou niet meer voelde bewegen. Er is het moment dat ik doodongerust werd en het ontdekken dat jouw hart stil stond. Er is de dag van de bevalling en jou voor het eerst in onze armen houden. Er is ook jou voor het laatst in onze armen houden. Met een lege maxi-cosi naar huis rijden. De dag van de begrafenis. Die ongelofelijk lege dag daarna. De dag dat we de urne gingen ophalen. De eerste dag alleen thuis, met moederschapsrust zonder baby. Vanaf vandaag, elf augustus zijn talrijke herinneringen verweven met de dagen, zelfs weken die volgen.

Er stroomden al enkele berichtjes binnen van mensen die aan ons en Idas* denken. Er kwamen enkele kaartjes met de post en er staan er nog enkele te wachten om te openen op zijn eerste 'boven-de-wolken-verjaardag'. Wat komen die kaartjes en berichten vaak uit onverwachte hoek. Ze doen zo'n deugd! Een hart vol verdriet dat telkens een klein sprongetje maakt.

Een heel jaar is voorbij. Toen je net stierf, wou ik al op dit punt staan. Ik wou vals spelen, rondes overslaan. Ik wist dat het een moeilijk jaar zou worden en ervoer al snel dat rechtdoor alle emoties gaan, uiteindelijk de beste reis zou worden en omwegen niet zinvol waren. Nu zijn we er...

Mijn tranen zijn nog niet gekomen. Ik zit er wat teleurgesteld bij, verward, geen zin in deze dagen. En ik weet dat ze nog zullen komen.

Ik zal een taart bakken uit het boekje 'Vegan taart, 31 feestelijke taartjes' dat ik onlangs van Omi kreeg. Taart eten, zo hoort dat op een verjaardag. Het is vanzelfsprekend dat we jou, met kroon, ballonnen en lach, er bij hadden willen hebben. Jouw eerste verjaardag, Idas, zal 'zoutzoet' proeven. Zoet vol liefde voor jou en zout van de tranen die bij het gemis horen.

Is het dan een feestje in mineur? Nee, ondertussen hebben we een jaar geleerd te leven zonder jou. Is dat makkelijk? Nee, verre van, maar we leren er wel mee omgaan. Ben ik bang dat anderen jou zullen vergeten? Ja, heel erg veel... Daarom zijn berichtjes, kaartjes, vaak enkele woorden genoeg om mijn hart weer warm te maken. Dan ben ik weer gerustgesteld dat jij bij ons hoort, dat er tussen dat drukke leven door, toch nog af en toe aan jou gedacht wordt.

Zo zal het zijn, Idas*, elk jaar zullen we met ons gezin taart eten voor jou. Augustus wordt een 'taartmaand' in ons gezin. Eerst voor Orson en dan voor jou.

Het was het eerste jaar zonder jou, maar eigenlijk ook met jou.

Op een bijzondere manier ben jij heel aanwezig geweest dit jaar. Je deed ons stilstaan, andere keuzes maken, nadenken over diepzinnige thema's als het leven en de dood. Je leerde me liefhebben op een manier die ik nog niet kende. Je deed me boeken lezen die ik anders nooit had vastgenomen. Je gaf me de moed om mijn ontslag te geven op één van mijn jobs en binnenkort te starten met een nieuwe opleiding. Je maakte van mij een relativerende mama, ook wel een meer ongeruste mama, een 'zoutzoete' mama en dat smaakt lang niet slecht.

Orson zegt het resoluut. Idas is er nog. En dat is ook zo. Jij hebt jouw plek in ons gezin. En ik kan het weten, na één jaar ervaring. Kindjes die er niet meer zijn, zijn er eigenlijk wel, ze zullen altijd dé of één van de hoofdrollen blijven spelen. Niet vanzelfsprekend onder het mom van een opgroeiende baby-peuter-kleuter-en-al-wat-volgt, maar wel in een onmetelijke onzichtbare aanwezigheid, in een liefde zonder vorm. En op die manier moet ik jou niet missen, want je bent er, een jaar lang, eigenlijk heel de tijd geweest.

'Zoutzoete' kus op jouw verjaardagssnoet, boven de wolken is het feest...
Mama