zaterdag 11 juni 2016
woensdag 1 juni 2016
K / dagboek 5 / Kleine kinderen, kleine zorgen?
Dag Kleintje,
Je mama heeft het moeilijk.
Kon ik maar begrijpen wat hier de bedoeling van is?
Brengt elk kind zijn ouders een levensles? Ik denk van wel, dat ik niet enkel jou zal opvoeden, maar jij op jouw beurt ook mij/ons iets te leren hebt. En het is een heftige les, blijkt, nu al.
Een ontredderd gevoel. Een hele ommekeer vindt plaats, alles wordt overhoop gegooid.
Liever zou ik in een 9-maanden-zwanger-boek schrijven over de films, die ik deze week gezien heb, de namen waar we aan denken en andere roze-wolken-rommel, die een zorgeloze zwangerschap vooraf gaan. Niets is minder waar. Mijn hoofd voelt als één grote rimpel, een constante bezorgdheid over jou en de toekomst. Eerlijk, misschien maakt het me een beetje kwaad, kunnen we normaal doen alstublieft? Is dit echt nodig? Nu al in je prille baarmoederbestaan? Beleef jij al een baarmoederpuberteit?
'Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen' zegt de dame van de naailes. De dame met haar puberdochters. De dochter liet tegen alle afspraken in, een gaatje schieten, vanboven in haar oor en zal daardoor niet 'op kot' mogen. Het zal mij een worst wezen, al staan je oren vol ringen. Je doet maar, ik zal blij zijn als jij je leven vorm zal kunnen geven, dat je hersenen normaal zullen werken, dat je denken kan 'ik wil een gaatje bovenaan'. Ik zal betalen en we gaan nog wat drinken achteraf. In mijn ogen zal te lezen zijn: geluk, bij het zien van dat 'oorbellenpuberopsmuk'.
Kus mijn kind,
weet dat ik je graag zie,
altijd,
van je oorschelpje tot in de puntjes van je tenen,
je mama
Je mama heeft het moeilijk.
Kon ik maar begrijpen wat hier de bedoeling van is?
Brengt elk kind zijn ouders een levensles? Ik denk van wel, dat ik niet enkel jou zal opvoeden, maar jij op jouw beurt ook mij/ons iets te leren hebt. En het is een heftige les, blijkt, nu al.
Een ontredderd gevoel. Een hele ommekeer vindt plaats, alles wordt overhoop gegooid.
Liever zou ik in een 9-maanden-zwanger-boek schrijven over de films, die ik deze week gezien heb, de namen waar we aan denken en andere roze-wolken-rommel, die een zorgeloze zwangerschap vooraf gaan. Niets is minder waar. Mijn hoofd voelt als één grote rimpel, een constante bezorgdheid over jou en de toekomst. Eerlijk, misschien maakt het me een beetje kwaad, kunnen we normaal doen alstublieft? Is dit echt nodig? Nu al in je prille baarmoederbestaan? Beleef jij al een baarmoederpuberteit?
'Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen' zegt de dame van de naailes. De dame met haar puberdochters. De dochter liet tegen alle afspraken in, een gaatje schieten, vanboven in haar oor en zal daardoor niet 'op kot' mogen. Het zal mij een worst wezen, al staan je oren vol ringen. Je doet maar, ik zal blij zijn als jij je leven vorm zal kunnen geven, dat je hersenen normaal zullen werken, dat je denken kan 'ik wil een gaatje bovenaan'. Ik zal betalen en we gaan nog wat drinken achteraf. In mijn ogen zal te lezen zijn: geluk, bij het zien van dat 'oorbellenpuberopsmuk'.
Kus mijn kind,
weet dat ik je graag zie,
altijd,
van je oorschelpje tot in de puntjes van je tenen,
je mama
Abonneren op:
Posts (Atom)