Mijn geboren kind. In stilte.
Het blijft zoeken wat we met jouw dag doen.
Een echte verjaardag is het niet. Een rouwdag? Een herinneringsdag?
In ieder geval, het is jouw dag.
De Idasdag
De dag om jou even gedag te zeggen.
Soms wil ik hier weg, uit deze online wereld.
Uiteindelijk wordt in vierkant formaat de mooie kant van het leven weergegeven. En zie ik vooral gelukkige plaatjes.
Ik heb het daar wel eens moeilijk mee.
Waarom ik hier dan toch blijf? Het is tegelijk één van de weinige plekken waar ik een beetje die mama van drie kan zijn.
Gewoon in mijn profielbeschrijving, daar staan ze eens, voor één keer met drie naast elkaar.
Orson, Idas en Coco.
Dat is bijzonder.
Vandaag had er taart kunnen zijn, vier kaarsen. Een kind bedolven onder ballonnen, slingers en cadeau's.
Een foto van een glimlach. En dan zo'n fiere ouders die vertederend kijken naar dat kind. Klik. Vastgelegd op foto.
Vandaag wil ik even zeggen dat jij bij ons hoort.
Vandaag wil ik even stilstaan dat ik vier jaar geleden voor de tweede keer mama ben geworden van een tweede zoon.
Vandaag wil ik even delen dat ik fier en verwonderd was hoe jij eruit zag... en verdrietig, één hoop verdriet.
Dat ben ik soms nog. Maar maak je geen zorgen, ik heb verdriet en geluk dicht bij elkaar leren voelen.
Vandaag wil ik even mama van drie zijn.
Vandaag wil ik even in dit vierkante kader, fier zijn op jou, dat jij er 38 weken bent geweest.
Ik wil de ruimte voelen om even jaloers te mogen zijn op gezinnen met drie kinderen.
Teleurgesteld zijn dat ik drie keer zwanger ben geweest, drie keer bevallen en er maar twee in bed kan leggen.
Jaloers zijn op vrouwen die na een bevalling hun kind wel in hun armen hebben.
Vandaag wil ik even heel boos zijn dat mijn baby in vlammen opging en nu als een urne op onze schouw staat.
Ik wil even vloeken omdat ik de dag van vandaag nog steeds vraag of Coco nog wel ademt,
als ze wat langer slaapt en de angst deel is geworden van mijn mama-zijn.
Ik wil even verdriet toelaten omdat ik niet weet welke kleur zijn ogen hebben.
Vandaag wil ik even voelen, verdriet, gemis en rouw.
Jonas komt binnen. Ca va? vraagt hij.
'Ik moest gewoon even iets over Idas neerschrijven’ antwoord ik.
De tranen komen. We nemen elkaar vast.
Net door de ruimte te nemen om af en toe te rouwen, kunnen wij verder.
Net daardoor, lukt het mij om te zien dat ik op ander vlakken ook heel veel geluk heb.
We missen je.
Idas, je zit verdomme heel gezellig in mijn hart.
En niet alleen vandaag.
Dat klinkt cliché hè Idas,
zo is je moeder soms ook wel.
