7 mei 2017 - 4 weken zwanger
Acht dagen weten Jonas en ik dat ik weer zwanger ben.
We hoopten het al een tijdje en zijn blij dat we weer geluk voelen naast het verdriet.
Orson is sinds die dag ontzettend goedgezind, alsof er een last van zijn schouders is gevallen (ook al weet hij deze keer nog van niets, hij lijkt iets te voelen). Zonder tranen neemt hij afscheid van ons op school.
Zeven dagen is het me gelukt om hoop te voelen.
Maar hoe positief je overdag ook kan zijn, de angst sluipt de nacht in en valt niet te ontkennen, ze neemt een plaats in in onze dromen. Blij en bang, een nieuw duo. We zijn nuchter, zo ondraaglijk nuchter. Ik mis de roze wolk, het vertrouwen dat ik had toen ik zwanger was van Orson en half heb ervaren tijdens de zwangerschap van Idas.
Je zou denken dat het voorbij is, het verdriet...
Maar het is er nog.
Het missen van Idas blijft.
En dat vind ik best zo. Ergens stelt het me gerust. Idas is Idas. Ik wil hem nooit vergeten, ik wil hem altijd ergens dichtbij mij, waardoor er altijd dat stukje verdriet zal zijn, dat vanzelfsprekend bij ons hoort.
Dit prille begin is een ander hoofdstuk.
Ondanks dat ik zwanger ben, blijf ik het moeilijk vinden om al die kleine broertjes en zusjes van klasgenootjes van Orson te zien. Laat staan als het een tweeling is, twee kinderen met één zwangerschap? Och gelukzakken... Ik blijf op een afstand. Ik weet te goed, dat zwanger zijn, daarom niet betekent dat je je kind in je armen zal houden. Ik blijf op een afstand van zwangere vrouwen, inclusief mezelf.
Dat blindelingse vertrouwen dat ik zie bij zwangere vrouwen, het klinkt hard, maar het maakt me soms nog misselijker dan ik al ben. Dan laat ik me even gaan in het schrijven... 'de roze wolk stinkt, er groeit een angstschimmel op'. Erg overdreven natuurlijk, maar ik omzeil ze het liefst. We weten ondertussen teveel. Jonas en ik kennen zoveel verhalen van lotgenoten, zoveel wendingen in zwangerschappen met een bitter einde. Koppels die zelfs een tweede kind verloren... De natuur telt niet. Het kan ook een tweede keer. En dat is verschrikkelijk oneerlijk. Ook wij kunnen ons dat en willen ons dat niet voorstellen.
Sinds Idas, lukt het me niet meer om in de toekomst te kijken. Ik durf niet. Ik wil het niet. Vandaag is het nu. Vandaag ben ik pril zwanger. Vandaag ben ik blij, maar ook bang. Ik probeer te voelen wat ik te voelen heb, maar plant ook zaadjes van hoop, omdat positief denken een instelling is waarbij niets te verliezen valt, ook al kost het me ontzettend veel moeite. Ik denk dat het normaal is tijdens de zwangerschap na verlies, de lucht kleurt grijs en gaat overal waar je gaat met je mee.
Fingers crossed tot het pijn doet, tot ze breken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten