26 november 2017 - 33 weken zwanger
Vroeger kwam mijn oudste zus door het raam in mijn kamer kijken.
Ik sliep op zolder en door het dakraam had je het verste zicht over de straat.
Zus wachtte op haar lief, hij had die vreselijke gewoonte om altijd en overal te laat te komen.
Ik had geen lief, wel een stickerboek, was acht jaar jonger en las de boeken van Roald Dahl.
Ieorg Idur, was de titel.
'Neem mijn handen vast' zei ik tegen mijn zus. Ook mijn broer, met wie ik de kamer deelde moest meedoen.
We zaten in een kringetje van drie en sloten onze ogen. 'Zeg me na' zei ik, 'mok Idur, mok Idur'.
Uiteindelijk kwam Rudi en dat doet hij nog steeds.
Vandaag hou ik de handen van mijn oudste zoon vast en herhaal ik de toverspreuk, die Roald Dahl me leerde. 'Ieorg deog ybab'. Ik knipoog naar de foto en urne van mijn tweede zoon 'Idas' op de schouw. 'Ieorg deog yvab'.
Orson doet vrolijk mee.
Ik leer mijn kind rare dingen, maar we hebben plezier. Ik leer mijn kind dat rare toverspreuken zeggen normaal is als je soms bang bent. Bang tijdens een zwangerschap na verlies. Dat je probeert vast te houden aan kleine dingen, kleine bijgeloofjes, omdat je zo hard verlangt dat alles deze keer wel goed zal komen. En als de baby er is, gezond en wel, zal ik 'uknad' zeggen, danku Roald Dahl, die voor even mijn god is, danku voor de kracht van de fantasie, die je me leerde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten