Augustus 2018
Samen in het park, een pizza-oven.
Met de groenten vormden we je naam.
Idaspizza.
De lekkerste pizza.
Maar nog liever had ik jou opgegeten, mijn oogappel.
Twee jaar.
Ondertussen tikt de tijd verder.
Verder weg van het moment dat ik jou zo kort in mijn armen had.
De foto's die we van jou hebben, koesteren we.
En ik vloek regelmatig dat het zo verschrikkelijk balen is dat jij er niet bij bent.
Een hele zwangerschap, 38 weken lang, een bevalling,...
en dan geen baby meer.
Het voelt zo oneerlijk.
September 2018
Jouw zusje,
Coco,
groeit als kool, zoals ze zeggen.
De nachten dat ze wakker is, vinden wij heerlijk.
De wallen onder onze ogen, nemen we voor lief.
Dat we dit zo bekijken, daar zit jij met zekerheid voor iets tussen.
Coco brabbelt.
I-da
I- DA!
Zachtjes fluister ik
S
