1 januari 2018 - 38 weken zwanger
Dag Idas,
Kan ik jou een gelukkig nieuwjaar wensen daarboven? Of doet dat er allemaal niet toe?
Het is nu 1 januari 2018 en je mama is al wakker van 4u. De jongens in huis slapen (en snurken allebei een beetje, wat het inslapen voor mij moeilijker maakt, zou jij ook zo'n snurkertje geweest zijn?).
De spanning stijgt. Ik ben nu 38 weken en één dag zwanger van je kleine zus. Jij werd exact op 38 weken in alle stilte geboren. En daar ben ik nu verwonderd over. Jij was echt helemaal af, je was een baby met alles erop en eraan. Je was 50 cm groot en fysiek helemaal klaar om eraan te beginnen. Dat sommige mensen jou een miskraam durven noemen, durven vragen of je echt geboren bent... dat veeg ik voorgoed van de kaart. Jij bent er echt geweest. Jij bent mijn, onze tweede zoon. Mijn vroedvrouw zegt het mooi, dat de zwangerschap van jou goed verliep en dat je pas daarna bent vertrokken. Deze week was je heel aanwezig... En toch blijft de erkenning van jou in de omgeving zo moeilijk.
Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn, een zwangerschap na jou te verliezen, maar het is veel moeilijker dan ik dacht.
Zowel je papa als ik zijn bang. Bang om ook jouw zus te verliezen. En dat gevoel blijft, nu de 38 weken voorbij zijn. Als ik jou zus even niet meer voel, komt de angst terug. Ik voel stress in heel mijn lijf. Ik slaap slecht. Ben nerveus. Twee weken geleden begon ik mezelf zelfs te krabben uit nervositeit. Zo kende ik mezelf nog niet...
Ik weet niet of ik klaar ben voor de bevalling. We hebben dan wel een heerlijke vroedvrouw, die er alles aan zal doen om het ons zo aangenaam mogelijk te maken. Ik ben mijn vertrouwen kwijt. Het lukt me wel om te kijken naar foto's van bevallingen en om de schoonheid ervan in te zien. Maar ik kan me er niet mee identificeren. Ik kan er niet van dromen. Bevallen is voor mij een kwestie van leven en dood geworden. Krijgen we een dood of een levend kind? Alle andere details zijn verdwenen.
Ik zou de handdoek in de ring willen gooien. Ik zou de bevalling aan iemand anders willen overlaten. Ik zou het vliegtuig willen nemen naar een rustige plek, om even te bekomen van deze moeilijke tocht. Ik wil vluchten uit mijn eigen lichaam. En terugkomen als alles goed gekomen is. Maar zo werkt het niet.
Voor de derde keer zal ik een kind ter wereld brengen. Jouw zus moet er hoe dan ook uit. Mijn grootste wens is, ze horen huilen, ze zien bewegen, een geboorte die dit keer geen stille film is, oogjes die opengaan en de mijne die geruststellend dicht kunnen gaan van ontroering.
De moed is op. Maar ik moet. Moed. Vinden. Nog even...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten