donderdag 11 januari 2018

K / Dagboek 42 / Terug in de tijd / Zwanger / 20 weken / Een zee van zand

27 augustus 2017 - 20 weken

Dat zwanger zijn na verlies zo moeilijk zou zijn...  wist zelfs ik, mama van een doodgeboren kind, niet.

Dat zoveel mensen vragen of we blij zwanger zijn of zeggen dat uiteindelijk toch maar alles goed komt... wist ik ook niet.

Natuurlijk zijn we blij met deze nieuwe kans, maar wij zijn ook bang. Want dat is het net, niet alles komt altijd goed, dat verhaal kennen we heel goed. Ik wil niet negatief zijn, maar ben gewoon realistisch. Geworden. Van dat naïef meisje van zestien, van vroeger, blijft niet veel meer over.

Soms lukt het wel om blij te zijn. Met kleine beetjes blij.  Niet te lang. Blij durven zijn, vertrouwen, dat zijn we terug aan het leren. En leren doe je altijd met vallen en opstaan. Er is niemand die bij zijn eerste voetbalmatch, koning voetbal is, maar wel na veel oefenen. Ik oefen elke dag.

Het voelt best een beetje eenzaam. Die roze wolk... het spijt me, het lukt me niet. Bij andere zwangere vrouwen lijkt het of ik altijd zo mijn best moet doen. Om positief te zijn. Om te zeggen dat wij gewoon heel veel pech hebben gehad, dat gelukkig bijna niemand dit voor heeft.  En bij lotgenoten... natuurlijk doet het pijn voor hen om te weten dat iemand weer zwanger is, natuurlijk.  Nochtans is het met hen dat ik me nog steeds het meest verwant voel op dit moment.

k denk dat ik pas na de bevalling zal beseffen dat ik werkelijk zwanger ben geweest. Mijn kop steekt af en toe in het zand en er is veel zand deze zwangerschap, een zee van zand.

Steeds grotere stukjes blij, maar mijn verdriet, dat moet nooit helemaal weg. En ik kan alleen maar hopen dat dat stuk van ons, van wie wij nu zijn, bij familie en vrienden altijd een plaats zal mogen hebben. Dat het niet verbannen moet worden, omdat feestjes doorgaans vooral vrolijk moeten zijn.  Kan je niet anders dan een stuk melancholie meedragen als je voor die verschrikkelijke keuze hebt gestaan of je je kind wil begraven of cremeren? Mogen we bang zijn? En soms blij? En melancholisch? Van alles een beetje? Een allegaartje, een groot buffet met verschillende smaken. Mag het alstublieft?



Geen opmerkingen:

Een reactie posten