1 oktober 2018 - 25 weken zwanger
Midden in de nacht.
Een stil huis. En iemand die de slaap niet vatten kan.
Meestal zijn het kinderen. In dit huis ben ik dat af en toe.
Angst houdt me uit mijn slaap.
Op dit moment ben ik 25 weken zwanger.
Waar zwanger zijn voor de meesten samenvalt met gelukkig zijn, ervaar ik dat niet zo.
Begrijp me niet verkeerd. Ik kan niet genoeg herhalen hoe blij we zijn met deze nieuwe kans. Zo bekijken wij het. Een kans.
En met een kans kan het twee kanten uit. Een kindje erbij in huis dat we kunnen zien opgroeien.
Of niet. Winnen of verliezen.
Deze week werd ik door enkele kleine dingen, overmand door intens verdriet, het kwam eruit, samen met de angst, die ik wat aan het onderdrukken was. Ja, ik ben bang deze zwangerschap. Ja, ik heb het met vele opmerkingen moeilijk. Mensen die me opgelucht zeggen 'dat alles uiteindelijk toch altijd goed komt', als ze zien dat ik weer zwanger ben. 'Euh, pardon, niet alles komt altijd goed, onze tweede zoon is dood'. Mensen die vragen of ik blij zwanger ben, me bijna verplichten dat ik blij zwanger moet zijn. Mensen die vragen hoe het met mijn zwangerschap gaat en het antwoord zelf invullen. Mensen die vragen hoe het gaat, maar onwennig zijn als ik eerlijk antwoord dat het moeilijk gaat. De vele antwoorden dat ik ervan uit moet gaan, dat alles wel goed zal komen... Is het niet normaal, dat ik, voor de twee keer mama, bevallen van een kindje dat reeds gestorven was, nog voor het goed en wel geboren was, bang ben? Dat ik me onzeker voel, hoe het deze keer zal aflopen? Ja, ik ben blij, maar mag ik alstublieft, na het verlies van Idas*, ook een beetje bang zijn? Mag het?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten