11 januari 2018 - 39,4 weken zwanger
Het is zover.
Weer geen spontane bevalling deze keer.
Over een paar uren word ik ingeleid.
Al een week werd dit afgewogen en vandaag viel de beslissing. Niet door ons, wat ergens ook wel makkelijk is, moet ik toegeven.
Sinds twee weken heb ik last van jeuk, die af en toe opkomt en zou kunnen wijzen op een cholestase.
Uiteindelijk wil mijn gynaecoloog geen risico nemen en werd na veel overleg met mijn vroedvrouw beslist om voor een inductie te gaan.
Mijn droombevalling is er nog steeds één wanneer ik spontaan in arbeid zou treden. Eentje die vlot gaat, zonder epidurale, zonder allerlei hulpmiddelen, zonder ventouse en de baby goed en wel thuis geboren wordt. Het lukte me de voorbije dagen wel om naar foto's en films van thuisbevallingen te kijken, om de schoonheid ervan in te zien, om ontroerd te zijn. De andere kinderen kwamen gewoon gezellig kijken of zelfs mee in bad zitten als de moeder haar weeën opving en keken hoe hun broer of zus geboren werd. Er heerst toch nog een beetje een taboe op bevallingen in onze cultuur. En voor mezelf is zo'n scenario een ver van mijn bed show. Er is teveel gebeurd... Ik ben bevallen van een dood kindje, mijn zoontje, mijn Idas. En nu is er veel angst, die zich in mijn lijf heeft genesteld. De stress was soms ondraaglijk de laatste weken en woog op mijn schouders. Ik heb deze zwangerschap na verlies onderschat, ik heb het zo hard onderschat...
Ze blijkt een sterrenkijker te zijn, makkelijker zal het deze bevalling
niet maken, maar ergens vind ik het wel lief, dat ze maar naar de sterren
kijkt, naar haar grote kleine broer.
Met vier waren we samen zwanger in onze familie. En al die baby's zijn al goed en wel geboren, behalve de onze. Ik moet toegeven dat ik telkens een traan heb gelaten bij het nieuws dat ze geboren waren. En dat wil niet zeggen dat ik niet blij voor hen ben integendeel. Maar er zit zo'n grote ruimte tussen ons. De dood van een kind creëert als het ware een nieuw bewustzijn. Bij ons ontbreekt de evidentie dat een kind leeft als het geboren wordt. Mijn zus hoorde ik praten over champagne en bekertjes die ze nog moesten kopen voor in het ziekenhuis, terwijl wij deze hele zwangerschap bezig zijn met het leven en de dood. Dat is een groot contrast... En nee, dat komt niet omdat wij pessimistisch zijn en ook niet omdat zij te optimistisch zijn. Wij beleven het gewoon veel te realistisch.
In onze koffer zit geen champagne maar hoop, enkel maar hoop, dat morgen het begin zal zijn van ons nieuw leven, een nieuw begin voor ons gezin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten