Normaal was je nu bij ons.
Ofwel nog even in mijn buik.
Morgen was jouw uitgerekende dag om geboren te worden.
Maar je bent er al niet meer.
Wat ouders nooit willen doen voor hun kind is een begrafenis regelen.
Maar we hadden geen keuze. We hebben er wel voor gekozen om er iets moois van te maken, voor jou.
Je vader en ik lazen allebei iets voor. Je moet weten dat wij er allebei niet van houden om te spreken voor een groot publiek. Ze waren met honderd. Meer dan we hadden verwacht. Al je neefjes en nichtjes, tantes en nonkels, oma's en opa waren er. En vrienden van je mama en papa, collega's en nog meer familie. Wat hadden ze je allemaal graag ontmoet.
Omdat we niet zo'n fan zijn van de sfeer van een crematorium en bijhorende koffietafel, trokken we na de ceremonie, naar de Kruitfabriek, de plaats waar je papa met z'n twee 'collegavrienden' een bedrijf in animatiefilms heeft. De zon scheen, verwarmde ons samen met het hele gezelschap. Het was een mooie dag van samenzijn. Ik voelde me opgelucht. Alles in orde krijgen voor jouw afscheid, voelde op de één of andere manier ook als een 'deadline' (alle woorden met 'dood' in klinken weer vreemd). We moesten alles in één week geregeld krijgen: teksten, muziek, zaal, kistje timmeren, dekentje naaien, kaartjes laten drukken, mensen uitnodigen. Ik was gewoon blij dat dit deel achter de rug was.
Een dag later thuis, lopen we verloren. Jouw foto staat op de schouw. Ik kijk zo graag naar jou, maar het doet pijn. Ons nest voelt leeg. Het bedje staat er zinloos te wezen. Idem met het parkje en jouw kleertjes in de kast. Het is waar wat ze zeggen, een kind verliezen voelt als één van de ergste dingen die er zijn. En tegelijk voel ik me slecht bij het schrijven van de voorgaande zin. Ik wil me niet laten gaan, ik wil niet bitter klinken, ik wil ondanks dit hartverscheurende gemis en grote verdriet, liefde voelen en liefdevol in het leven staan. Als ik mijn ogen sluit heb ik jou in mijn armen, ben je de hele dag dicht bij me, ik geef je de borst. Ik streel je wangen, tel je vingers en tenen wel duizend keer, ik ben de tel kwijt. Ik droom van een groot en warm gezin.
Als ik mijn ogen open droom ik nog steeds van een groot en warm gezin. Niet dat iemand jou ooit zou kunnen vervangen. Dat kan niet. Dat kan niemand. Maar het zou de pijn wel wat verzachten.
Duizend kussen,
je mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten