Liefste Idas,
Wat is het moeilijk zonder jou.
We missen je op elk moment van de dag. Voor altijd zullen we aan je denken en herdenken.
Ongetwijfeld zullen we op het einde van de rit ook dankbaar zijn om iets wat jij ons hebt gebracht. Maar daar zijn we nu nog niet. Dit is pas het begin van onze reis. Ik vind dit bitter hard. We bevinden ons op het dieptepunt van ons leven. En de rest draait maar door. De rest van de wereld rondom draait zo verschrikkelijk hard door. Het lijkt allemaal zo oppervlakkig. Het contrast is groot. Op dit moment wil ik niet teveel mensen zien. Soms zeggen ze stomme dingen. Niet allemaal natuurlijk en het is allemaal goed bedoeld, dat weet ik best. Maar soms zeggen ze dingen, die ik liever niet zou willen horen. Dan zeg je beter niets of 'ik weet niet wat te zeggen'.
We kregen een kaartje in de bus:
'... dat je niet sterk genoeg was voor deze wereld'. Ik het het verscheurd, ben naar buiten gelopen en heb het in een vuilbak op straat gegooid. Ik wou het niet eens in onze vuilbak gooien, het moest het huis uit. Het kwetste me diep. Over onze zoon Idas valt niet te zeggen dat hij niet sterk genoeg was. Integendeel. Zij die dat zeggen, snappen niets van het concept van leven en dood. Het leven is geen wedstrijd waarbij diegene die het oudst wordt wint. De negen maanden met Idas in mijn buik waren allerminst licht en oppervlakkig, maar eerder ontzettend gevoelig en diepzinnig. En dat heeft zin gehad voor zijn ziel en mijn tweede zoon, jij Idas, doet ongelooflijk veel bewegen in mij.
Op dit moment duwt je broer druiven open met zijn vingers. 'Jij bent de 'druivenperser', jij', zegt je papa tegen hem. Hij wil ons raken met het druivenvocht. Het lukt. We lachen. Een traan wordt hier gelukkig afgewisseld met een lach.
Love you my dear*,
kus,
je mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten