Gisteren gingen we naar de zoo.
Ik zag meer zwangere vrouwen en pasgeboren baby's dan dieren.
Uit de grond van mijn hart, kan ik zeggen dat ik blij ben met elke baby die ik zie.
En al die zwangeren, ze zien er zo gelukkig uit.
Het is het contrast dat pijn doet.
Wetende dat ik daar ook met m'n kleintje had kunnen rondlopen.
Wetende dat ook ik zo gelukkig was, toen ik zwanger was.
De glans van geluk is weggeveegd met de spons der slechte verrassingen. We kunnen hier zelfs van een 'verassing' spreken met slechts één r. De schrijffout, die elk schoolkind meermaals maakte, moet niet verbeterd worden. Ons kind is de as op de kast.
Van de ene dag op de andere is alles zo anders... en tegelijk ben ik me meer dan ooit bewust van mijn geluk. En dat is groots.
Orson, die zo goed groeit, blaakt van gezondheid en ons mee met hem, de wereld laat (her)ontdekken.
Mijn geweldig lief, deze gebeurtenis lijkt ons alleen maar dichter bij elkaar te brengen. We voelden ons de laatste tijd zelfs terug verliefd. Blij met familie en vrienden rondom. Het geluk dat we gezond en wel zijn. Gewoon een dak boven ons hoofd met nieuwe 'veluxen' nog wel. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan.
De vraag 'Hoe gaat het?' is een lastige, een smerige onderkruiper in elke ontmoeting. Maar ik vind het wel lief dat iedereen het vraagt. Ik wil er gewoon niet altijd op antwoorden. Nee, het gaat niet goed. Een maand geleden dacht ik nog dat we nu gezellig thuis zouden zitten met z'n vieren, kocht ik nog wat babykleertjes extra , omdat ik dat, zoals zovele moeders, leuk vind om te doen. We zitten met drie in de zetel en missen jou, Idas. Het gaat niet goed, als je iemand verliest, gaat het een tijd niet goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten