Een afscheidsviering voor je kind regelen, geen enkele ouder hoopt dit ooit te moeten doen. En als je het dan toch moet doen, probeer je er het mooiste van te maken. Jonas wou zelf een kistje maken en kreeg hulp van de schoonvader van mijn zus Eva en van de peter van Idas. Met een pyrograaf schreef Jonas een tekst op het kistje. Hij maakte ook de letters IDAS uit hout, in tweevoud, zodat we er één kunnen houden als aandenken. Ik naaide een zacht dekentje, later zal ik van dezelfde stof een dekentje voor Orson naaien. De matras maakte ik van een oud reisbedje, dat ik van de meter van Idas kreeg.
We schreven teksten, zochten geschikte verhalen en muziek. Mijn zus Sara speelde copywriter, we 'skypten' heen en weer vanuit hun vakantiehuisje in Zuid-Frankrijk naar onze thuis in Brussel. We waren blij te horen dat twee vrienden live muziek wilden spelen. We vouwden kraanvogels samen met mijn grote nicht, zus en nichtjes. Samen met mijn broer zocht ik de mooiste tak uit de tuin om ze in te hangen. We vulden zakjes met snoepgoed, die we zouden uitdelen op de ceremonie en stempelden sober de naam Idas (we konden al die 'doopsuiker' toch moeilijk zelf opeten). We lieten een 'herinneringskaartje' drukken. Mijn moeder zorgde voor honderd rozen. We waren blij dat we in het ziekenhuis een lokje haar van jou hadden gekregen, als aandenken. Wij knipten op onze beurt, een lok van onze haren, Jonas, Orson (tegen zijn zin) en ik en stopten dit in een envelopje in je kistje.
We stopten er al onze energie in, rationeel gezien was het absurd, omdat we wisten dat alles wat we maakten daarna in vlammen op zou gaan, vereeuwigd in een kleine urne. Het was een soort van ritueel, onderweg zijn in het verwerken van. Met heel veel liefde voor onze kleine Idas, deden we wat we nog konden doen voor hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten