2016, het jaar met in die zomer de moeilijkste
seconde,
het moment waarop, wat ik al een dag vreesde, bevestigd werd.
In een kamer op het verloskwartier schudden drie gezichten een nee in
onze richting.
Naast hen een wel heel stil beeld van wat de laatste echo
zou zijn. Ik moest het met woorden horen.
'Is het echt? Is ons kindje
dood?' Een hand op mijn schouder. J en ik kijken elkaar vol ongeloof aan.
Orson speelt ondertussen in de kamer. Door het raam op de achtergrond de bossen van Laarbeek.
Eén seconde en je leven kan
volledig anders zijn. Wat volgde was het moedigste dat in 2016 (en
vermoedelijk in vele jaren) heb gedaan. Bevallen van een kindje dat
reeds gestorven was.
En dan was het er toch, dat mooiste moment. Jou,
kleine Idas* in onze armen houden, vol verwondering, die eerste kus
geven, doorheen het verdriet ontzettend veel liefde voelen. En die door
de helse maanden daarna proberen vast te houden, nog steeds.
Weet je,
Idas*, jij woont midden in mijn hart en je mag gerust op de muren
tekenen (iets wat jouw grote broer niet mag, maar voor jou zie ik het
om de één of andere reden door de vingers).
Onze tweede zoon deed heel
wat bewegen in ons gezin, gaf ons een nieuw bewustzijn en zal dat het
komende jaar ongetwijfeld nog doen. Doorheen de tranen lukt het nog
steeds om de zon te zien (met iets meer moeite, dat geef ik toe, maar
ongetwijfeld ook door de steun van vrienden en familie). Dat maakt dat
ik jou toch ook wat moet koesteren... 2016.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten