Exact een jaar geleden, een dag na kerstmis, ontdekte ik dat ik zwanger was,.
Nog geen week later, zat ik al bij de dokter. Een bloeding na het lopen. Een bloedafname.
We gingen het jaar in met onzekerheid. Enkele dagen later zou er nog een bloedafname volgen.
De eerste werkdag van het nieuwe jaar kreeg ik 's avonds dat verlossende telefoontje.
Ik zat op dat moment in de avondles en vluchtte de toiletten in. Het HCG was ruim gestegen.
Met een stiekeme glimlach volgde ik de rest van de naailes.
We bleven voorzichtig tot de eerste maanden voorbij waren. We vertelden blij dat je zou komen, dat Orson grote broer zou worden. De misselijkheid minderde en eindelijk kon ik meer genieten. Tot, enkele weken later, de tweede echo volgde en de onzekerheid zijn hoogtepunt vond.
Idas*, de hele zwangerschap leek die onzekerheid zo hard aanwezig. Als ik er nu op terugkijk, leek het alsof het nooit de bedoeling zou zijn dat je zou blijven. Er waren zoveel aarzelende momenten, zoveel onzekerheden, zoveel donkerte, zoveel twijfels..
Mijn kindje, ik denk dat ik jou wel begrijp. Dat je liever niet bleef. Mama zijn is in de eerste plaats loslaten, aanvaarden welk pad je kind bewandelt. Ik had een heel andere weg voor ogen voor jou... voor ons samen... ik wou je kussen, knuffels en schouderklopjes geven onderweg... En toch...voel ik je nu veel lichter aan dan dat je kwam. Alsof je je ziel heb omgevormd tot iets wat beter bij je past. En dan weet ik dat de maanden die je bij ons was, zinvol waren voor jou.
Zijn ze zinvol voor ons?
Jij bent alleszins onze mijlpaal. Er is voor jou en na jou, een wereld van verschil.
Ik merk nu al dat alles anders is. Ik maak andere keuzes. Ik nam een pauze op één van mijn jobs.
Ik durf eindelijk een nieuwe richting inslaan. Plannen, waar ik al jaren op broedde, krijgen plots vorm. Vriendschappen van vroeger komen terug, andere verdwijnen. Je hebt me gereset. Je maakt me zuiverder, brengt me terug naar de kern. Wat niet meer bij me past, laat ik los, er komt ruimte voor het nieuwe. Ik neem meer ruimte in, denk eindelijk 'neem me maar zoals ik ben'. Ik durf ervoor wedden dat ik normaal de eerste week van januari koopjes zou gaan najagen voor mijn twee zonen. Nu zal ik die eerste week, een cursus volgen over rouw, 'Bardo en het Tibetaanse dodenboek', over de visie van de boeddhisten op het stervensproces. Eindelijk maak ik zelf de truien voor Orson van stoffen die al jaren lagen te wachten tot ik tijd zou hebben. We schrapten de jarenlange kersttraditie in mijn familie. 'Naampje trekken - verlanglijstje doorsturen - cadeautje kopen' is niet meer. Eigenlijk wist je al op voorhand wat je kreeg en kon je het evengoed voor jezelf kopen. Nu maakten we voor het eerst zelf een cadeau voor elkaar. Eindelijk doe ik de dingen, die ik zou doen als ik er de tijd voor zou hebben. Later. Altijd maar later. Je hebt me in het nu gebracht. Je hebt me de moed gegeven om mijn gevoel te volgen. Je hebt me Intuïtie met een hoofdletter leren schrijven. Je leert me levenslessen, die ouders doorgaans, gespreid over hun hele leven leren. Je hebt me je grote broer nog dieper leren liefhebben, je hebt me doen inzien hoe wonderlijk het is om zijn mama te mogen zijn, de eer heb hem duwtjes in de rug te mogen geven tijdens het opgroeien. Je hebt me leren loslaten. Je leert me liefhebben op een andere manier, die ik daarvoor nog niet kende. Je bent de poort tussen het hier en nu en de plaats waar je bent als je hier niet meer bent. Iets wat velen 'de hemel' noemen, iets wat ik los van alle vormen van religie ook wel de hemel wil noemen.
2016 was niet ons jaar. Ook niet het jaar van de wereld. Het gaat hier niet zo goed. Klimaatflops, vluchtelingen, aanslagen, macht en onmacht,... Maar zoals Cohen zei 'there is a crack in everything that's how the light gets in'. Onder de duisternis groeit het licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten