Dag kleine man,
Het is wereldlichtjesdag vandaag. Heb je het gezien? Overal ter wereld hebben mensen een kaarsje gebrand, voor jou en al je sterrenvrienden. Ik had deze ochtend nog net een mailtje gestuurd naar de familie. En om 19u stroomden de foto's binnen. Dat ze aan je denken en dat ze dit kenbaar maken doet ons veel deugd. Het voelt als een portie troost, die wij met beide armen omarmen. Het maakt me rustig.
Je grote broer, roept op de meest onverwachte momenten je naam. Idas! Idaaààas!
De eerste weken nadat je weg was, hebben je vader en ik in het bos heel hard Idaaaaàààs! geroepen. Orson keek eerst wat raar. Maar daarna deed hij mee. Daarnet deed ik zijn pyjama aan en riep hij heel hard Idaaas! naar beneden. Je papa riep Idaaààs! naar boven. En zo riepen ze heen en weer. Dat doet me lachen. Ik denk dat hij je heel hard zal missen als hij groter is. Er komt een dag, dat onze tranen lichter zullen aanvoelen en dat Orson zijn tranen zwaarder zullen wegen. Dat hij doorheeft dat hij zijn kindertijd had kunnen doorbrengen met zijn kleine broertje. Dat hij kattenkwaad met je had kunnen uithalen en ik jullie op het matje had geroepen (dat is nu eenmaal mijn rol als mama;)). Dat jullie samen torens hadden kunnen bouwen, samen hadden kunnen vechten en dicht bij elkaar hadden kunnen kruipen als één van jullie een beetje bang was in het donker.
Ik heb twee zonen.
Ook al ben je voor de wet alleen maar gestorven, voor mij ben je geboren, voor ons was je er echt. Als je in Nederland was geboren, had je wel een geboorteakte gekregen. Absurd toch! Echt waar, Idas, wetten, je moet die niet altijd volgen. Neem het van mij aan. Ze verschillen van land tot land en van moment tot moment. Te volgzaam moet je niet zijn in het leven. We maken onze eigen wetten, jij en ik. De wet van de moederliefde. Ik ben voor altijd je mama en jij bent voor altijd mijn tweede zoon. Afgesproken? En dan nu oren toe, Idas*, je moeder gaat heel luid vloeken: My ass, politica!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten