Wat had ik graag een foto van jou gedeeld.
Hashtag 4 maanden, hashtag schattig, hashtag om op te eten of hastag teamnosleep.
Al klopt dat laatste soms wel een beetje.
4 maanden zonder jou.
Een helse tocht van overleven. Met opstaan en weer vallen, opstaan en net niet vallen, wankel naar evenwicht zoeken. Elke dag doen we heel hard ons best om er te staan. Toen een vriendin me vorige week zei 'Ik ben zo jaloers op jou nu, want je hebt zoveel tijd', stond ik perplex. Ik snap niet dat iemand jaloers is op onze situatie... want dit wil je echt niet, je kind verliezen. Dat iemand überhaupt zou denken dat ik nu gezellig thuis zit te wezen en de tijd van mijn leven heb. Niet dus. Zwangerschapsverlof zonder baby, ik kan het niet aanraden.
4 maanden
wachten we op de resultaten van de autopsie.
Consequent bel ik sinds deze week, elke dag.
Ik ben het beu.
2017 is in zicht en die autopsie hoort bij 2016...
Het maakt me onrustig dat we dit nog niet hebben kunnen afronden.
Het enige dat ze zeggen is:
'Ze zullen u terugbellen mevrouw' of 'U zal een brief krijgen met een afspraak' of 'Het duurt zo lang omdat de hersenen gefixeerd moeten worden.'
Maar ze bellen niet, we horen niets, er zit geen brief in de bus.
En ze kunnen me niet meer wijsmaken dat het maanden duurt om hersenen te fixeren.
Dat duurt hooguit een paar weken. Die zijn al lang voorbij.
We voelen ons genegeerd.
Voor hen is het waarschijnlijk één van de vele onderzoeken.
Voor ons gaat het om de hersenen van ons kind.
Ik wil geduld opbrengen en respect tonen voor de werkwijze van het ziekenhuis.
Maar ik verwacht ook respect terug. Een klein telefoontje om te zeggen hoe ver ze staan.
Ons op de hoogte houden. Tenminste een beetje empathie tonen. Eén portie is voldoende.
Soms heb ik spijt dat we voor de autopsie hebben getekend.
De hersenen van Idas* in handen van mensen die er niet eens naar omkijken...
Want gek genoeg, ook al leef je niet meer Idas*, toch wil ik waar ik kan, nog voor je zorgen, zo goed ik kan. Ook voor je onactieve hersenen die daar in het ziekenhuis zijn. Elk stukje van jou wil ik koesteren. Het geeft me het gevoel dat je niet in goede handen bent. Dat wringt enorm. Dat beschermende moeder-oer-gevoel voel ik ook bij jou.
Van levensbelang is het niet meer. Dat klopt.
Wat je hart klopt niet.
(Een uur na het schrijven van deze tekst, was het zover. Het herhaaldelijk bellen had dan toch iets opgeleverd. Eindelijk was er nieuws. De resultaten van de autopsie van de hersenen waren bekend, als bonus kreeg ik bijhorende excuses dat het zo lang had geduurd (flauw). De hersenen waren reeds van onvoldoende kwaliteit op het moment dat ze gefixeerd werden, het onderzoek had dus niets opgeleverd. De resultaten van het genetisch onderzoek kenden we al en daar werd gelukkig niets gevonden. De oorzaak van Idas* zijn overlijden blijft voor eeuwig onbekend. We zijn opgelucht dat we dit eindelijk kunnen afsluiten, ook al blijft het mysterie).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten