K/ Brief aan mama's en zwangere vrouwen

Dag andere mama, ik ken jou niet en toch schrijf ik jou een brief,

Ik ben net voor de tweede keer mama geworden. Nog niet zo lang geleden. Bijna drie maanden terug.

Het is nu midden in de nacht. 

Geen baby die huilt, geen borst die dringend melk geven wil. Ook grote broer ligt heerlijk te slapen. En toch ben ik klaarwakker. Het zou een heerlijk moment kunnen zijn, een moeder die geniet van de rust in huis en even tijd neemt voor haarzelf. Maar slapen lukt me niet. Er zijn vele nachten dat ik beneden op de bank kom zitten.

Het is té stil in huis.

Het babybedje hebben we vorige week eindelijk opgeborgen. Idem met de andere babyspullen. Ik kijk naar zijn foto en denk hoe spijtig het wel is dat ik geen foto heb van hen twee samen. De twee broertjes.

Op sociale media bulkt het van foto’s van pasgeboren baby’s, baby’s die wél huilen én lachen. Baby’s die wel op moederschoot liggen, die wel samen met hun grote broer op de foto staan, papa’s die fier pronken, moeders die wel een proficiat krijgen...

Ik wil ‘sorry’ tegen je zeggen, 'sorry' tegen alle zwangere vrouwen en moeders met kleine baby’s die ik negeer op straat. Als ik ze in de verte zie verschijnen, steek ik de straat over. En zo slalom ik door de stad. Het spijt me zo dat ik dat doe. Ik vind het nog te moeilijk. Normaal liep ik daar ook met mijn babyzoon en zou ik naar je knikken als we elkaar kruisten. Zo van, ja, wij zitten in dezelfde club. Dat was het plan.

Maar mijn baby is de as, in het potje op de kast. Hij ging dood. Helemaal op het einde van mijn zwangerschap. Op 38 weken beviel ik van een tweede zoon: 50cm, 3000kg, zijn hart... stond stil. We hielden hem in onze armen en zien hem ongelooflijk graag. Hij woont pal in het midden van mijn hart. 

Ik weet dat jullie dit liever allemaal niet willen horen. Ik symboliseer de angst van elke zwangere vrouw in levende lijve. Een 'horrorverhaal'. Dat komt goed uit, zou je kunnen denken, we hebben elkaar allebei liever niet in elkaars buurt!

Maar eerlijk… ik hoop dat het snel overgaat, dat ik binnenkort wel naar je lach op straat.

En ik hoop ook dat er op hun beurt, zwangere vrouwen en moeders zijn die ook mijn verhaal kunnen plaatsen, zonder bang te zijn. Dat we samen een koffie kunnen gaan drinken. Een lach en een traan kunnen delen. En een koekje.

Lieve andere mama, zou ik je zeggen, het is niet zo erg als borstvoeding niet loopt zoals je wou. Het is ok dat je kind wat trager of sneller groeit dan de curves. Het is ok dat je je bevalling nog moet verwerken, de keizersnede of epidurale verdoving, die je nochtans echt niet wou. Het komt wel weer in orde als je je niet zo goed voelt, geef het tijd, vraag hulp als het nodig is. Het is allemaal ok, je doet het goed, op jouw manier ben jij de beste mama. 

Ik beloof, volgende keer zal ik naar je lachen op straat.

Deze brief werd gepubliceerd op de website van Mama Baas, klik hier voor de link naar het artikel)