Hier zijn we weer.
Midden in de nacht.
Er bestaat geen taal om uit te drukken hoe ik me voel.
Alleen.
Aan de kant gezet. Buitengesloten.
Ik ben mijn kind verloren. Ik ben net voor de tweede keer mama geworden.
En ik zit hier, moederziel alleen. Boven slaapt de oudste zoon en man. Ik slaap niet.
Ik mis hem verschrikkelijk hard. Idas, die me nu normaal 's nachts zou wakker houden. Idas, je mocht zelfs een huilbaby zijn, ik zou zo blij zijn dat je kon huilen. Ik mis alles van je, elk detail. Ik ken niet eens de klank van je stem, die je in je prille bestaan enkel zou uiten in huilen en gekrijs. Normaal kon je nu al lachen en haalde ik maat 62 uit de dozen. Je zou je hoofdje recht kunnen houden en stilaan bekende gezichten herkennen.
Ik zou eigenlijk ook gewoon graag een mama zijn die haar geluk deelt op Instagram. Misschien komt het nog wel... en dan mensen die 'proficiat' of 'oo zo cute' posten. Hoe heerlijk moet dat zijn.
Het blijft toch zo, heel cliché, dat vooral geluk gedeeld wordt en verdriet... daar zit je dan. Moederziel. Alleen. In het midden van de nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten