Het gaat niet goed. Het gaat niet slecht.
Ik voel diep verdriet, maar ook diepe vreugde.
Het lijkt dat ik door het verlies van Idas, nu twee maanden geleden, bewuster geworden ben.
Niet dat ik daarvoor onbewust in het leven stond, maar nu beleef ik alles gewoon nog bewuster.
Het lijkt alsof ik alle herinneringen die er waren al overlopen heb, dat ik ze allemaal al van binnen en van buiten ken. Het zijn er weinig, herinneringen van de 9 maanden. En nu begin ik aan de toekomstbeelden. Dat zijn er veel. En die zullen alleen maar groeien. Hoe ik nooit zal weten hoe je stem zou klinken, hoe ik nooit helemaal zal weten wat je karakter zou zijn, hoe je er als puber uit zou zien, een kritische blik zou werpen op je eerste liefjes, wat je lievelingsfilm zou zijn, je lievelingskleur, wat je het liefst op je boterham zou eten,.... Hoe ik het mis dat ik je niet kan knuffelen. Dat we geen enkele foto samen hebben van ons vieren. Wat zou jij later willen worden, Idas? We missen jou in al onze toekomstbeelden.
Men spreekt van een diep dal als je iets 'ergs' meemaakt. Ik heb eerder het gevoel dat we met de dood van Idas mee omhoog gestegen zijn. We zitten heel hoog, ver van de begane grond, ver van de gewone wereld. En op die bergtop dalen we beetje bij beetje af. Het is een lange tocht. We nemen onze tijd. Soms blijven we een periode op hetzelfde plateau. Als de tijd er rijp voor is, gaan we nog wat lager en lager, tot we bij de bodem komen. Ik heb het gevoel dat we dan pas weer echt verder zullen kunnen, dat ik dan pas weer kan gaan werken, weer kan deelnemen aan het gewone leven. Nu zijn we nog niet eens halfweg. Ik zie ons nog vrij hoog op de berg staan, hoe hoger, hoe dichter bij Idas. Wat hou ik ervan om in de bergen te zijn. The Mount Idas, there we are.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten