Liefste Idas,
Je papa is sinds gisteren weer gaan werken,
je grote broer weer naar de crèche.
Ik ben met moederschapsrust.
Zonder baby.
Het voelt leeg.
De keuken is opgeruimd, paperassen op orde.
En nu zit in hier.
Er was vaak te weinig tijd. Het voelde vaak te druk.
Nu is er onverwacht een zee van dagen, uren en
seconden.
Naast de schouw stond jouw wiegje. We hebben het enkele weken terug opgeborgen.
Het stond daar zonder doel, vergane glorie,
het staat op zolder.
Op de schouw sta je dan. Of toch een restvorm. Jouw stoffelijk overschot, zoals ze zeggen.
Ik geef soms een kus op jouw potje. Maar
eerlijk, ik hang weinig betekenis aan de assen.
Het doet me beseffen dat dit allemaal wel
degelijk gebeurd is, dat wel. Het doet de realiteit doordringen. Zachtjes, want
het is een klein, wit, vederlicht potje. Een urne noemen ze het.
Eén van de lelijkste woorden die er bestaan,
te dichtbij urinoir.
Ik 'google' urne.
'Een urne is een pot waarin de overblijvende
as van een crematie wordt bewaard.'
Ik kijk bij 'google afbeeldingen'. Vraag me
niet waarom ik dit doe. Ik zou je nu in mijn armen nemen, in de plaats daarvan
bekijk ik urnen in alle vormen en maten. Misschien doe ik absurde handelingen
om de leegte te vullen, uit rouwende verveling, omdat ik me zo nutteloos voel
als kersverse moeder van jou.
Ik weet heus wel dat jij niet dat hoopje as bent, Idas. Je bent de liefde diep in mij, je bent de wind die door mijn haren (w)aait. Dit klinkt als een lied van Get Ready en Dana Winner samen. Ik kan maar beter afronden.
Later, als alles zachter zal voelen,
als Orson en hopelijk hij niet alleen,
oud genoeg zal zijn om het te begrijpen,
kiezen we voor jou een mooie plek,
om je assen uit te strooien (dat mag niet,
maar we zullen het toch doen!)
We kiezen voor jou de tweede mooiste plek ter
wereld,
op de mooiste plek,
ben je al,
pal in het midden van ons hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten