mijn liefste kleintje,
Ik schrijf je voor het eerst in een moeilijke periode.
Twee weken terug zag ik jou op de echo. Er was iets dat de gynaecoloog verontrustte...
Vocht in de hersenen, iets teveel vocht in één van je mooie hersenkamers. We wachten hoe dit verder zal evolueren. De tijd tikt trager dan anders. Ik voel me onrustig, zwevend tussen hoop en wanhoop. Enkele nachten geleden droomde ik dat mijn bril gebarsten was. Het zicht werd belemmerd door de krakende lijnen van het glas, de toekomst wazig. Momenteel weet ik niet of ik jou ooit vrolijk en levenslustig in mijn armen houden zal. Ik voel je bewegen en wou dat ik even met een doekje het vocht wegdeppen kon, zodat jij verder goed kan groeien, zonder obstakels, zonder moeilijkheden.
Het is nu midden in de nacht en slapen ontgaat me. Mijn hoofd is onrustig in deze bange, afwachtende dagen. Nog vier keer slapen, eigenlijk vier keer en een half. Zo meteen probeer ik de slaap weer te omarmen of beter omgekeerd. Wil de slaap mij even in zijn armen sluiten, mijn hoofd enkele uren verlichten zonder denken, een kus geven op mijn zorgen?
Kleintje, ik hoop dat alles goed zal komen. Maandag 9 mei zien we jou weer op de echo. Ik hoop dat alles goed met je zal gaan. Papa en Orson komen ook mee, tot dan!
Kus van
je ongeruste mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten