Dag Kleintje,
Vol ongeloof word ik wakker. De eerste seconden uit mijn slaap dringt de realiteit door.
Ik vind het moeilijk nu. Op 22 april is mijn moederhart heel lichtjes beginnen bloeden. Een pleister en een kus. Heel veel hoop. We zijn nu 16 mei en ik moet verdomd veel moeite doen om nog te kunnen hopen. Mijn moederhart bloedt door de pleister heen. Een grotere.
Bij elk ziekenhuisbezoek wordt het erger. Ik ben bang voor wat komen zal.
Bang hoe het leven van je papa, je broer en ik er de komende tijd uit zal zien. Het wachten duurt zo lang. Morgen of eerder vandaag, enkele uren na deze nacht, zal weer een wachtende dag worden. Pinkstermaandag, waardoor we langer moeten wachten op de resultaten. Verlofdagen zijn niet altijd leuk. Dinsdag zal weer een wachtdag zijn, want dan werkt de dokter niet. Woensdag om 9u30 zullen je papa en ik in de wachtzaal zitten. Mijn hart zal heel hard kloppen. Mijn moederhart zal hopen dat de pleister eraf kan worden gehaald. Dat we buiten zullen komen met een lach. Dat we een naam voor je kunnen verzinnen, een bedje erbij in de kinderkamer, het kaartje kunnen ontwerpen, zoals je vader en ik dat bij Orson ook deden en avonden discussieerden over kleurencombinaties, waar we ons allebei mee konden verzoenen. Een zoen wil ik je heel graag geven. Maar ik ben bang dat de eerste de laatste zal zijn... dat we leeg thuis zullen komen. Wat me nog meer bang maakt dan jou verliezen is dat de weerslag van een afwijking op jou en ons leven ontzettend zwaar zou zijn. Dat dat het verdriet nog groter zou maken... Ik voel me schuldig om dit te zeggen. Is geboren worden altijd beter dan niet geboren worden? Ik twijfel, ik ben er niet zo zeker van. Bang dat dit te zwaar zou zijn en de impact op ons leven te groot. Als koppel is het sowieso een uitdaging als je samen een gezin start en extra draagkracht is nergens te koop. Ik staar wat in het rond en ben dankbaar dat je broer over enkele uren weer vrolijk wakker zal worden. Dat geeft structuur aan een dag, die ik me nu anders moeilijk zou kunnen opleggen. Ik ben moe en bang en eerlijk... wanhopig.
Ik voel je bewegen en wil je gewoon heel hard liefhebben. Soms houdt iets me tegen... zelfbescherming om me niet te veel te hechten? Angst? Boosheid? Ik weet dat dit niet helpt, maar ik voel het toch. Ik ben echt bang.
Een moeilijke kus,
je mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten