29 februari 2020
Een zaterdag in de krokusvakantie.
Een uitstap naar Luik.
Man, vrouw, twee kinderen, een schoonmoeder,
zak op de rug, brooddozen gevuld, sjaals en mutsen.
Samen op de trein, onderweg naar
een kunstwerk dat de moeder per se wil zien.
Een oude vrouw, een omaatje met een baby.
De baby rust teder tegen haar borst,
haar armen omarmen, hebben lief.
Er is iets met dit beeld. Het ontroert me. Het doet iets bewegen binnenin.
Ik herken me zo hard in deze oude vrouw.
Jonas, zeg ik.
Dit ben ik.
Dit ben ik als ik pakweg zeventig ben.
Dan wil ik het ook nog.
Nog steeds.
Ook dan zal ik tegen jou zeggen.
Jonas, ik wil zo graag nog een kind.
Ons gezin is nog niet compleet.
Ik wil zo graag nog eens zwanger zijn.
De klok van mijn eierstokken zal dan al lang stil staan.
En toch, zal ik ook dan nog steeds een kind willen.
Bijna vier jaar geleden is het Idas.
De pijn heeft iets tijdloos.
Hij komt en gaat.
Hij gaat nooit voorbij.
Rouw is nooit af.
Ik voel me als gezin nooit compleet,
een verdomd lastig gevoel.
Ik wil jou zo graag
nog eens heel even
in mijn armen houden…
Kinderen in de speeltuin.
Moeder in de museumshop.
Onzichtbaar kind zit op haar arm.
Samen kopen ze een postkaart.
Woman and child, Sam Jinks
Expo Hyperrealism Sculpture, ceci n’est pas un corps,
La Boverie, Luik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten