Toen Idas* doodgeboren werd, had ik twee keuzes wat sociale media betreft.
Eén: mijn accounts verwijderen en afstand nemen van die ideale wereld en vaak erg mooie plaatjes.
Of twee: eerlijk mijn verhaal vertellen en ingaan tegen de heersende norm. Ik koos voor het laatste. Zelf enkel perfecte, vrolijke beelden tonen was geen optie meer. Ik geef toe, er was een grote twijfel, die ik soms nog steeds voel. Je kan niet anders dan je kwetsbaar opstellen en al zeg ik het zelf, daar is moed voor nodig. Van in het begin heb ik sterk de behoefte gevoeld om ook dit verhaal te delen. En ja, ik weet dat sommige mensen daar niet mee om kunnen en heb er zelfs al enkele negatieve reacties op gekregen. Maar gelukkig waren er ook de positieve. Ik ga ervan uit dat alleen mensen die echt interesse hebben in mijn verhaal dit zullen lezen en verwacht ook niet dat iedereen dat doet. Snel opgelost toch?
Waarom ik er uiteindelijk wel voor koos om ook verdriet te delen? Omdat ik denk dat het ook mooi kan zijn. Omdat ik denk dat iedereen in zijn leven zijn verhaal heeft, dat we niet met elkaar moeten vergelijken, maar gewoon moeten laten zijn. Omdat ik geloof dat de wereld in deze tijden best wel wat kwetsbaarheid kan gebruiken. Omdat mijn hart ook dat sprongetje maakt als ik mensen hoor/lees, die durven vertellen over wat bijvoorbeeld een geliefde die is overleden, allemaal met hen doet. Die durven praten over depressie, burn-out, over de niet evidente tocht die sommigen maken,... over hoe moeilijk de dingen soms gaan. Het verdriet hoeft niet allemaal binnenskamers en het geluk niet enkel buitenshuis.
Mensen die durven spreken over hun angsten en over geluk, ik denk dat ik een flinke boon voor ze heb. Ik heb zelf al zoveel gehad aan lotgenoten, die hun verhaal ook in een blog goten. Het kan zo fijn zijn, om te voelen dat het mag, verdriet hebben.
Zo heeft Celeste Barber, een instagram-account, dat ik graag volg. Perfecte plaatjes van celebrities, imiteert ze met de nodige humor. Ze toont misschien geen verdriet, maar ze toont wel een vrouwenlichaam op een realistische manier, ze durft met haar zelf te lachen. Ze ontkracht al die perfecte plaatjes. Kwetsbaarheid, verdriet, cellulitus, wallen, moederlijven na bevallingen, rouwprocessen die gedeeld worden,... Een échte wereld op sociale media, naast die ook wel mooie geluksplaatjes, waar ik ook wel best van kan genieten.
Ook nu ik weer zwanger ben, heb ik uiteindelijk beslist om ook deze tocht binnenkort te delen. Uiteindelijk heb ik 25 weken nodig gehad om het hier te durven vertellen... Het is verre van een roze wolk. Ik hoop, als ik me er nog een beetje meer klaar voor voel, een eerlijk relaas over blijdschap en angst te tonen, hand in hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten