Op de eerste boven-de-wolken-verjaardag van Idas*, lukte het niet om iets neer te schrijven.
Ik deed het. Maar het was een triestig relaas over een verjaardag zonder de jarige.
Een moeilijke dag met pijn en verdriet, pannenkoeken zonder smaak, toegeven dat het even niet gaat, teleurstellingen,... een dag waarvan ik de schrijfsels uiteindelijk liever voor mezelf hou.
Behalve één ding. Een zin die je vader hoorde en waarmee hij de dag afsloot.
Dat gebroken zielen gelukkiger zijn, omdat ze meer licht doorlaten.
Een mooie zin om te bewaren.
Dezelfde week organiseerde we een wandeling met Idas* in gedachten. We wandelden met vrienden en familie aan de rand van Brussel, liepen in een tunnel de autosnelweg onderdoor om even in de velden op adem te komen (de tunnel waar we enkele dagen daarvoor, stiekem je naam hadden getagd, weer iets dat we van jouw 'Bucketlist' kunnen afvinken!). Een streepje muziek van Philippe François. Picknick met taart onder de wolken. Ballonnen, die 'per ongeluk' jouw richting uitvlogen. Toch een beetje feest vieren, stiekem stilstaan bij dat ontzettend moeilijke eerste jaar, dat we achter de rug hebben, samen, Jonas, Orson, Idas* en ik.
Boven de wolken was het feest en onder de wolken ook een beetje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten