tag:blogger.com,1999:blog-38545956811982391962024-02-20T06:21:02.416+01:00Goede reis kleine heldKarolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.comBlogger67125tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-56632893286949446332020-08-14T07:42:00.005+02:002020-08-14T21:42:06.325+02:00K / Dagboek 59 / Vier jaar<p><span style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Mijn geboren kind. In stilte.</span></p><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Het blijft zoeken wat we met jouw dag doen.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Een echte verjaardag is het niet. Een rouwdag? Een herinneringsdag?</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">In ieder geval, het is jouw dag.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><br /></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">De Idasdag</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">De dag om jou even gedag te zeggen.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><br /></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Soms wil ik hier weg, uit deze online wereld.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Uiteindelijk wordt in vierkant formaat de mooie kant van het leven weergegeven. En zie ik vooral gelukkige plaatjes.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Ik heb het daar wel eens moeilijk mee. </div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Waarom ik hier dan toch blijf? Het is tegelijk één van de weinige plekken waar ik een beetje die mama van drie kan zijn.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Gewoon in mijn profielbeschrijving, daar staan ze eens, voor één keer met drie naast elkaar.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Orson, Idas en Coco.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><br /></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Dat is bijzonder. </div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><br /></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Vandaag had er taart kunnen zijn, vier kaarsen. Een kind bedolven onder ballonnen, slingers en cadeau's.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Een foto van een glimlach. En dan zo'n fiere ouders die vertederend kijken naar dat kind. Klik. Vastgelegd op foto.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><br /></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Vandaag wil ik even zeggen dat jij bij ons hoort.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Vandaag wil ik even stilstaan dat ik vier jaar geleden voor de tweede keer mama ben geworden van een tweede zoon.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Vandaag wil ik even delen dat ik fier en verwonderd was hoe jij eruit zag... en verdrietig, één hoop verdriet. </div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Dat ben ik soms nog. Maar maak je geen zorgen, ik heb verdriet en geluk dicht bij elkaar leren voelen. </div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><br /></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Vandaag wil ik even mama van drie zijn.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Vandaag wil ik even in dit vierkante kader, fier zijn op jou, dat jij er 38 weken bent geweest.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Ik wil de ruimte voelen om even jaloers te mogen zijn op gezinnen met drie kinderen.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Teleurgesteld zijn dat ik drie keer zwanger ben geweest, drie keer bevallen en er maar twee in bed kan leggen.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Jaloers zijn op vrouwen die na een bevalling hun kind wel in hun armen hebben.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Vandaag wil ik even heel boos zijn dat mijn baby in vlammen opging en nu als een urne op onze schouw staat.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Ik wil even vloeken omdat ik de dag van vandaag nog steeds vraag of Coco nog wel ademt, </div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">als ze wat langer slaapt en de angst deel is geworden van mijn mama-zijn.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Ik wil even verdriet toelaten omdat ik niet weet welke kleur zijn ogen hebben.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Vandaag wil ik even voelen, verdriet, gemis en rouw.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><br /></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><p style="font-family: -webkit-standard;"><span style="font-family: helveticaneue;">Jonas komt binnen. Ca va? vraagt hij.</span></p><div><div>'Ik moest gewoon even iets over Idas neerschrijven’ antwoord ik.</div><div>De tranen komen. We nemen elkaar vast.</div></div></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><br /></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><div>Net door de ruimte te nemen om af en toe te rouwen, kunnen wij verder. </div><div>Net daardoor, lukt het mij om te zien dat ik op ander vlakken ook heel veel geluk heb.</div></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><br /></div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">We missen je.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Idas, je zit verdomme heel gezellig in mijn hart.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">En niet alleen vandaag.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">Dat klinkt cliché hè Idas, </div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;">zo is je moeder soms ook wel.</div><div style="font-family: helveticaneue; font-size: 12px;"><br /></div>Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-8355594755461949322020-03-06T14:47:00.002+01:002020-08-14T07:44:07.672+02:00K / dagboek 58 / Woman and child<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyax4jNZEDRDTKvnc-dH38nbGhtVK4y8LHkVbP8WpdAEvfd0JMThImwDkspFhJomwkqm6i2RfruuyXgZiSXbgZH6QePVJaB6qsdpG6N6Ifh8vzpZnfn1AoqwWU1yOGkGL6nsNojLJE7O46/s1600/woman_and_child.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1129" data-original-width="1600" height="448" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyax4jNZEDRDTKvnc-dH38nbGhtVK4y8LHkVbP8WpdAEvfd0JMThImwDkspFhJomwkqm6i2RfruuyXgZiSXbgZH6QePVJaB6qsdpG6N6Ifh8vzpZnfn1AoqwWU1yOGkGL6nsNojLJE7O46/s640/woman_and_child.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><br /></span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
29 februari 2020</div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-kerning: none;"></span><br /></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Een zaterdag in de krokusvakantie.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Een uitstap naar Luik.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Man, vrouw, twee kinderen, een schoonmoeder,</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">zak op de rug, </span>brooddozen gevuld, sjaals en mutsen.</div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Samen op de trein, </span><span style="-webkit-font-kerning: none;">onderweg </span>naar </div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
een kunstwerk dat de moeder per se wil zien.</div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<br />
<span style="font-kerning: none;"></span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Een oude vrouw, een omaatje met een baby.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">De baby rust teder tegen haar borst,</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">haar armen omarmen, hebben lief.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-kerning: none;"></span><br /></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Er is iets met dit beeld. Het ontroert me. Het doet iets bewegen binnenin.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Ik herken me zo hard in deze oude vrouw.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-kerning: none;"></span><br /></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Jonas, zeg ik.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Dit ben ik.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Dit ben ik als ik pakweg zeventig ben.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Dan wil ik het ook nog.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Nog steeds.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Ook dan zal ik tegen jou zeggen.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Jonas, ik wil zo graag nog een kind.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Ons gezin is nog niet compleet.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Ik wil zo graag nog eens zwanger zijn.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-kerning: none;"></span><br /></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">De klok van mijn eierstokken zal dan al lang stil staan.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">En toch, zal ik ook dan nog steeds een kind willen.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-kerning: none;"></span><br /></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Bijna vier jaar geleden is het Idas.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">De pijn heeft iets tijdloos.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Hij komt en gaat.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Hij gaat nooit voorbij.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Rouw is nooit af.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Ik voel me als gezin nooit compleet,</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">een verdomd lastig gevoel.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-kerning: none;"></span><br /></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Ik wil jou zo graag</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">nog eens heel even</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">in mijn armen houden…</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-kerning: none;"></span><br /></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Kinderen in de speeltuin.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Moeder in de museumshop.</span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;">Onzichtbaar kind zit op haar arm.</span></div>
<span style="font-family: "helvetica neue"; font-size: 11px;">Samen kopen ze een postkaart.</span><br />
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><br /></span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="-webkit-font-kerning: none;"><i>Woman and child, Sam Jinks</i></span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="-webkit-font-kerning: none;"><i>Expo Hyperrealism Sculpture, ceci n’est pas un corps,</i></span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"></span></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue"; font-size: 11px; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="-webkit-font-kerning: none;"><i>La Boverie, Luik</i></span></div>
Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-7494838907453149592019-03-04T23:34:00.002+01:002020-08-14T07:43:57.518+02:00K / dagboek 57/ Eerste schooldagVandaag bracht ik jou niet naar school.<br />
Ik had jouw hand niet vast.<br />
Ik had geen tranen in mijn ogen.<br />
Ik nam geen foto van jouw nieuwe outfit en kleine boekentas.<br />
<br />
Vandaag liep Orson niet samen met jou op de speelplaats.<br />
Vandaag vond ik het niet moeilijk om je los te laten.<br />
<br />
Twee en een half jaar geleden,<br />
Hield ik jouw hand vast<br />
Had ik tranen in mijn ogen<br />
Nam ik een foto van jou.<br />
<br />
Toen vond ik het moeilijk om je los te laten.<br />
<br />
Vandaag werd de juf van Orson ook de juf van Idas,<br />
dat heeft ze ons toegefluisterd,<br />
dat hij als een engel bij hem in de klas zal zitten.<br />
<br />
Mijn hart maakt van zo’n dingen een sprongetje,<br />
Het is zo ontzettend lief dat zij aan hem denkt.<br />
<br />
Vandaag staat diezelfde juf,<br />
Voor het eerst weer voor de klas,<br />
Nadat haar vriend vier maanden geleden onverwacht is overleden.<br />
<br />
Vandaag is een bijzondere dag.<br />
<br />
Ik vertrouw haar toen dat Idas echt een gemakkelijk kind is. Braaf, dat die is.<br />
En nooit teveel lawaai. We lachen en weten dat Idas en Filip de beste zullen zijn in verstoppertje spelen.<br />
<br />
Vandaag is een bijzondere dag.<br />
Vandaag noem ik die juf een vriendin.Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-76132305396725605112019-03-04T22:39:00.002+01:002020-08-14T07:43:45.240+02:00K/ dagboek 56 / Orson en het kaartje van IdasOrson neemt het kaartje van Idas vast.<br />
Het geboortekaartje, dat meteen ook het laatste kaartje werd...<br />
<br />
‘Ik ben verdrietig’ zegt Orson.<br />
We liggen samen in zijn bed.<br />
<br />
Sinds Idas stierf ontstond er een uitgebreid bedritueel.<br />
Elke avond kruipen Jonas en ik afwisselend bij hem in bed.<br />
We lezen minimaal twee verhalen voor en praten over de dag.<br />
Over wat hij fijn vond, wat minder fijn, waarmee hij heel hard moest lachen,...<br />
Soms wil hij gekieteld worden. Soms bekent hij dat hij stiekem een koekje heeft genomen. Soms lukt het hem dat we vier hoofdstukken lezen in plaats van twee. We liggen bij hem tot hij in slaap valt. En dat duurt soms lang. Maar altijd is het gezellig.<br />
<br />
Vandaag kroop Orson niet met zijn knuffelkonijn in bed.<br />
Wel met het kaartje van Idas.<br />
<br />
‘Ik ben verdrietig’ zegt hij.<br />
‘Je wordt geboren, dan kom je uit je mama, dan groei je, leer je stappen, je groeit tot je groot bent en dan ga je soms dood... ik wil niet dat iemand dood gaat.’<br />
<br />
‘Ik vind het ook heel spijtig dat mensen dood gaan, antwoord ik.<br />
<br />
‘Dan stopt je hart met kloppen en ben je helemaal slap’ gaat Orson verder,<br />
‘Kijk mama, dan ben je zo’<br />
<br />
Ik kijk naar hem, hij ‘speelt’ dat hij dood is. Ondertussen zie ik zijn borstkas geruststellend op en neer gaan.<br />
<br />
Hij opent zijn ogen.<br />
We kijken naar het kaartje van Idas.<br />
Een leeuw. Een paard. Een vogel.<br />
<br />
,Ik ga al mijn neefjes en nichtjes een kaartje geven. En als alle kaartjes op zijn dan maken we er nieuwe. Met een leeuw, een paard, een vogel en met die lettertjes, zegt Orson.<br />
<br />
‘Weet je wat er op de achterkant staat? vraag ik.<br />
‘ Nee?’<br />
‘ Er staat: broertje van Orson’<br />
<br />
Hij vleit zich tegen me aan.<br />
‘Het is spijtig hè, dat hij er niet meer is’ fluister ik.<br />
‘Ja, want Idas zou met mij naar school gaan en hij zou ook van dino’s houden’ vertelt Orson<br />
‘En hij zou meegaan naar het museum, er zijn dode dieren in een museum, een dood paard, maar er bestaan ook levende paarden’<br />
<br />
‘Dat is waar zeg ik’<br />
<br />
‘Wanneer komt Idas terug?’<br />
<br />
<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-77133851591942627492018-10-02T12:11:00.001+02:002020-08-14T07:43:33.232+02:00K/ dagboek 55/ Ondertussen...Augustus 2018<br />
<br />
Samen in het park, een pizza-oven.<br />
Met de groenten vormden we je naam.<br />
Idaspizza.<br />
De lekkerste pizza.<br />
Maar nog liever had ik jou opgegeten, mijn oogappel.<br />
<br />
Twee jaar.<br />
Ondertussen tikt de tijd verder.<br />
Verder weg van het moment dat ik jou zo kort in mijn armen had.<br />
De foto's die we van jou hebben, koesteren we.<br />
En ik vloek regelmatig dat het zo verschrikkelijk balen is dat jij er niet bij bent.<br />
Een hele zwangerschap, 38 weken lang, een bevalling,...<br />
en dan geen baby meer.<br />
Het voelt zo oneerlijk.<br />
<br />
<br />
September 2018<br />
<br />
Jouw zusje,<br />
Coco,<br />
groeit als kool, zoals ze zeggen.<br />
De nachten dat ze wakker is, vinden wij heerlijk.<br />
De wallen onder onze ogen, nemen we voor lief.<br />
Dat we dit zo bekijken, daar zit jij met zekerheid voor iets tussen.<br />
<br />
Coco brabbelt.<br />
I-da<br />
I- DA!<br />
<br />
Zachtjes fluister ik<br />
<br />
S<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-20100476809069681562018-05-04T23:29:00.003+02:002018-07-21T12:12:55.365+02:00K/ Dagboek 53/ GebrokenEen kind dat klimt op mijn schoot.<br />
Een kind dat lacht en dolt. Hevig. Genietend, want hij moet bijna naar bed.<br />
Een papa die meegaat in zijn spel. Vader en zoon die een beetje te druk zijn<br />
en 'per ongeluk' de ketting van mijn hals rukken.<br />
<br />
Stuk.<br />
<br />
En wat ze niet zien is dat er tegelijkertijd in mij iets breekt.<br />
Verdriet komt als een golf en overspoelt me. Ik schrik van mezelf.<br />
<br />
Ik stuur ze allebei naar bed. Vader legt vanavond de zoon in bed.<br />
Hij moet. Ik ben slechtgeluimd.<br />
<br />
De ketting met mijn favoriete letter.<br />
<br />
i<br />
<br />
Ligt op de tafel.<br />
Vergane glorie.<br />
Ik kreeg ze van een vriendin,<br />
toen Idas geboren en gestorven was.<br />
En droeg ze sinds die dag altijd.<br />
<br />
Het is maar een ketting, probeer ik nog, in mijn hoofd.<br />
Maar het is te laat. Ik voel me gebroken.<br />
<br />
Door één stom voorval...<br />
door iets materieels waar ik blijkbaar zoveel emoties bewaarde,<br />
duik ik weer even de diepte in.<br />
<br />
En kan ik enkel nog zeggen dat ik hem mis.<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-83433278417620514052018-04-06T23:37:00.000+02:002018-05-31T13:55:13.237+02:00K/ Dagboek 52 / Zo gaat dat...Dag Idas,<br />
<br />
Het is nu twaalf weken geleden dat je zusje geboren werd.<br />
We zijn zo blij dat ze bij ons is. Het leven is weer wat makkelijker geworden.<br />
Ik ben weer een mama met een buggy op de straat.<br />
Een mama die af en toe een foto post op sociale media.<br />
En toch ben ik ook nog die mama die zonder kinderkoets ronddwaalt...<br />
De onzichtbare mama van jou.<br />
<br />
Verrast het jou dat ik jou nog steeds mis? <br />
Dat ik jou erbij fantaseer, hoe het geweest had kunnen zijn?<br />
Dat ik soms vloek omdat ik jou er gewoon bij had willen hebben.<br />
Drie kinderen, die ik heb gedragen, op mijn schoot.<br />
Ik mis jou...<br />
Dat is zeker.<br />
<br />
We krijgen kaartjes met gelukwensen voor Coco, zo gaat dat als er een baby geboren wordt.<br />
Als mensen ons geluk wensen met ons gezin van vier, met onze 'koningswens', een zoon en een dochter, dan leg ik die kaart even opzij. Ik geef een denkbeeldig strafpunt. Zo gaat dat als er een baby overleden is. Een koningswens... nee, een koning verliest geen kind. Ik wou jou erbij. <br />
<br />
Ik kan het nochtans niemand kwalijk nemen. Want zo zien we eruit. Een gezin van vier. Een zoon en een dochter. Met z'n vieren wandelen we naar het park, we houden halt bij de speeltuin.<br />
Orson, Coco, je papa en ik. Je papa raakt aan de praat met een oude man,<br />
een grootvader, die zijn spelende kleinkinderen in het oog houdt.<br />
Hoeveel kinderen heb je? hoor ik hem vragen, terwijl ik Orson een zetje geef op het klimrek.<br />
Aarzelend hoor ik hoe je papa 'twee' antwoord. Dat doen we vaak. Ook al zitten in ons hart en hoofd drie kinderen. Ook al hoor jij bij ons. Toch zeggen we het soms. Zo gaat dat.<br />
<br />
Stilte.<br />
<br />
'Eigenlijk hebben we drie kinderen' hoor ik je papa na een tijd zeggen. We hebben nog een zoontje dat is overleden bij de geboorte. De man knikt.<br />
<br />
Stilte.<br />
<br />
Hij hapt naar adem en praat. 'Ik had ook een dochter' zegt hij. Ze is gestorven na een CO2 vergiftiging. Ik was alleen met haar thuis. Ze was zes maanden.<br />
<br />
Ik kom erbij zitten. Ik vraag hem hoe ze heet.<br />
<br />
Zambak. Turks voor lelie. De naam van zijn moeder, die hij, nota bene, op twee-jarige leeftijd verloor.<br />
<br />
Zambak en Idas. Zo zijn jullie er weer even. Op het bankje in het park. In de speeltuin, weergalmen jullie namen tussen de stemmen van spelende kinderen. Zo hebben jullie vaders jullie namen nog eens kunnen zeggen. Zo gaat dat.<br />
<br />
Idas, weet dat ik, tussen het verschonen van luiers, koken, de was,... in stilte aan je denk. Elke dag. Zo gaat dat als je iemand mist. Zo gaat dat en zo zal dat blijven gaan...Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-28608636825334849792018-03-30T00:01:00.000+02:002018-05-05T00:12:34.992+02:00Artikel in Libelle 'Zwanger met een bang hart'<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUWrVIqKiwE076UXsCqbAGKj2XJ0RVOsVWSN3Nhk7FuzBzOhq4qH8mdF_IzYt59EvzQDMcmidfYeqqn-jgHyXl9746YqxuaeujBwjmenNju7GhjQ8Ecbhh-DZZd-t8B-s4adu7KB3zO7jf/s1600/IMG_1584.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUWrVIqKiwE076UXsCqbAGKj2XJ0RVOsVWSN3Nhk7FuzBzOhq4qH8mdF_IzYt59EvzQDMcmidfYeqqn-jgHyXl9746YqxuaeujBwjmenNju7GhjQ8Ecbhh-DZZd-t8B-s4adu7KB3zO7jf/s640/IMG_1584.jpg" width="640" /></a></div>
Een tijdje geleden verscheen een artikel 'Zwanger met een bang hart' in Libelle. Journaliste Lien Lammar maakte de beste samenvatting van mijn dagboek. Het artikel, <a href="https://drive.google.com/file/d/1E8vzjsez2t3grHoS9_3_S9prMx-BZPoF/view?usp=sharing" target="_blank">kan je hier downloaden</a>.<br />
<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-1903819878081054632018-01-19T15:57:00.001+01:002018-05-05T00:08:35.146+02:00K/ Dagboek 51/ Een zus voor Orson en Idas*Ze is er!<br />
Coco<br />
Coco Blue Simone Jatidjan.<br />
<br />
Al een weekje is ze bij ons.<br />
Na zoveel verdriet, was geluk zo welkom.<br />
Ik dacht dat ik zou huilen als ze geboren was.<br />
Ik huilde niet. Zij huilde niet. 'Is alles ok?' vroeg ik meermaals.<br />
Ze was er. Haar ogen open. Ze keek me aan.<br />
Ze bewoog. Ze werd onmiddellijk in mijn armen gelegd, samen met de moederkoek, die de vroedvrouw liet nakloppen. De navelstreng, die bij mijn eerste zoon onmiddellijk werd doorgeknipt om hem vervolgens te wegen en te meten, werd pas uren later door Jonas doorgeknipt.<br />
<br />
Het voelt nog steeds als een droom. Onze baby, onze dochter, ze leeft!<br />
<br />
Het werd een inleiding. De jeuk, die ik al een tijdje had, kon mogelijk wijzen op
een zwangerschapscholestase, al kon het evengoed een uiting van stress zijn. Ik kreeg telefoon van mijn gynaecoloog,
die in overleg met mijn vroedvrouw had beslist om me te laten inleiden. Ze wilden, gezien onze voorgeschiedenis, geen risico's nemen en eerlijk, de stress die zowel Jonas als ik voelden die laatste weken was ondraaglijk geworden.
Ergens was ik opgelucht, dat ik de keuze van een inleiding niet zelf heb
moeten maken. Na een tocht van 39,5 weken werd ons dochtertje Coco
geboren.<br />
<br />
Mijn fantastische vroedvrouw Alinoë bezorgde zowel mij als Jonas een zo aangenaam mogelijke bevalling. Ze was van begin tot eind bij ons. Ze steunde (ik wist dat ze niet het type is die ik kon smeken om een epidurale verdoving). Ze zorgde. Ze masseerde mijn voeten tijdens de weeën, porde een warmwaterkruik in mijn rug. Ze deed me allerlei poses innemen om de baby te doen indalen, ze deed me volharden, toen de weeën ondraaglijk werden na het breken van de vliezen en de inductie weer eens opgevoerd werd. Ergens vind ik het jammer dat ik na drie bevallingen nog steeds niet weet wat het is om spontaan in arbeid te gaan, maar ik moet het tegen mezelf zeggen, het is een detail. Het is een detail, verdomme! Het belangrijkste is dat ze er goed en wel is. En wij vrouwen, moeten stoppen om bevallingen met elkaar te vergelijken en gewoon samen blij zijn om onze kinderen, die we op de wereld mogen zetten, zo goed als we kunnen, zo goed omringd als maar kan zijn.<br />
<br />
Na drie dagen gaan we naar huis. Ik had Orson een ballon beloofd. Nochtans vind ik ze spuuglelijk, die babyballonnen die ziekenhuiswinkels sieren. Toen Idas* stierf en ik aan de balie mijn ziekenhuisopname ging regelen, stond ik daarna in de lift met een fiere grootmoeder met een ballon 'it's a girl' in haar hand. Ze zweefde op wolken, samen met haar ballon. De vrouw was kwaad op me, omdat ze dacht dat ik op het knopje 'deuren sluiten' had geduwd, toen zij haar intrede maakte, dit terwijl het nu eenmaal eigen is aan liftdeuren dat ze na een tijd automatisch sluiten. Ik excuseerde me, zei dat dit niet de bedoeling was, ze bleef boos, ik had geen energie meer, ik was net mijn kind verloren...<br />
<br />
Orson kiest een vis en een roze olifant voor zijn zus. We nemen samen de lift naar boven. De koffers staan klaar, onze dochter winters ingepakt in de maxi cosi. We gaan naar huis. Tijdens de route van materniteit tot parking, zie ik koppen omkijken om een glimp op te vangen van ons kindje. Ik zie mensen glimlachen bij het zien van nieuw leven. Ik voel tranen. Vorige keer zag niemand dat wij weer mama en papa waren geworden.<br />
<br />
We stappen in de auto. In onze geleende 'Cambio'. Bij het verlaten van de parking, zie ik een lijkwagen staan. Zo werd Idas* naar het crematorium gebracht... alle herinneringen komen terug.<br />
<br />
Tijdens de rit naar huis kijk ik achterom. Nu pas besef ik hoe bikkelhard het was om 1,5 jaar geleden met een urne naar huis te keren... Nu zitten twee van mijn drie kinderen op de achterbank. Wat een groots geluk. Over mijn wang rolt een traan, deze keer van ontroering.<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><i>Heel binnenkort post ik hier de ontbrekende tekstfragmenten, die ik bijhield tijdens deze zwangerschapstocht na verlies. </i></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><i>Pas nu alles goed gekomen is, voel ik me klaar om los te laten en ze te delen.</i></span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-55766051182023592612018-01-11T22:10:00.000+01:002018-01-23T16:10:46.378+01:00Dagboek 50 / Zwanger / Het is zover11 januari 2018 - 39,4 weken zwanger <br />
<br />
Het is zover.<br />
Weer geen spontane bevalling deze keer.<br />
Over een paar uren word ik ingeleid.<br />
Al een week werd dit afgewogen en vandaag viel de beslissing. Niet door ons, wat ergens ook wel makkelijk is, moet ik toegeven.<br />
Sinds twee weken heb ik last van jeuk, die af en toe opkomt en zou kunnen wijzen op een cholestase.<br />
Uiteindelijk wil mijn gynaecoloog geen risico nemen en werd na veel overleg met mijn vroedvrouw beslist om voor een inductie te gaan. <br />
<br />
Mijn droombevalling is er nog steeds één wanneer ik spontaan in arbeid zou treden. Eentje die vlot gaat, zonder epidurale, zonder allerlei hulpmiddelen, zonder ventouse en de baby goed en wel thuis geboren wordt. Het lukte me de voorbije dagen wel om naar foto's en films van thuisbevallingen te kijken, om de schoonheid ervan in te zien, om ontroerd te zijn. De andere kinderen kwamen gewoon gezellig kijken of zelfs mee in bad zitten als de moeder haar weeën opving en keken hoe hun broer of zus geboren werd. Er heerst toch nog een beetje een taboe op bevallingen in onze cultuur. En voor mezelf is zo'n scenario een ver van mijn bed show. Er is teveel gebeurd... Ik ben bevallen van een dood kindje, mijn zoontje, mijn Idas. En nu is er veel angst, die zich in mijn lijf heeft genesteld. De stress was soms ondraaglijk de laatste weken en woog op mijn schouders. Ik heb deze zwangerschap na verlies onderschat, ik heb het zo hard onderschat...<br />
<br />
Ze blijkt een sterrenkijker te zijn, makkelijker zal het deze bevalling
niet maken, maar ergens vind ik het wel lief, dat ze maar naar de sterren
kijkt, naar haar grote kleine broer. <br />
<br />
Met vier waren we samen zwanger in onze familie. En al die baby's zijn al goed en wel geboren, behalve de onze. Ik moet toegeven dat ik telkens een traan heb gelaten bij het nieuws dat ze geboren waren. En dat wil niet zeggen dat ik niet blij voor hen ben integendeel. Maar er zit zo'n grote ruimte tussen ons. De dood van een kind creëert als het ware een nieuw bewustzijn. Bij ons ontbreekt de evidentie dat een kind leeft als het geboren wordt. Mijn zus hoorde ik praten over champagne en bekertjes die ze nog moesten kopen voor in het ziekenhuis, terwijl wij deze hele zwangerschap bezig zijn met het leven en de dood. Dat is een groot contrast... En nee, dat komt niet omdat wij pessimistisch zijn en ook niet omdat zij te optimistisch zijn. Wij beleven het gewoon veel te realistisch.<br />
<br />
In onze koffer zit geen champagne maar hoop, enkel maar hoop, dat morgen het begin zal zijn van ons nieuw leven, een nieuw begin voor ons gezin. <br />
<br />
<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-70705843865043111002018-01-11T15:53:00.000+01:002018-01-23T16:26:07.304+01:00K / Dagboek 49/ Zwanger / Inleiden of niet inleiden?7 januari 2018 - 39 weken zwanger <br />
<br />
We keken daarnet naar oude foto's.<br />
Wat een mooie 3,5 jaar hebben we met Orson reeds beleefd.<br />
Er zijn foto's voor Idas en foto's na Idas.<br />
'Hier ben je nog een baby', zegt papa, 'want je draagt nog een tut'. 'Ben je nu nog een baby?'.<br />
'Nee', zegt Orson, 'ik ben grote broer'.<br />
Ik zie de ogen van Jonas vochtig worden. Hij is al lang grote broer hè, zegt hij tegen mij.<br />
Ondertussen 'masseert' hij mijn voeten. Ik schrijf 'masseert' tussen aanhalingstekens, want de voetreflexologie, die de vroedvrouw hem een paar dagen geleden heeft aangeleerd, is pittig.<br />
Alle trucjes worden hier deze week uit de kast gehaald. Het hart van de ananas is voor mij. Ik drink frambozenblad- en vrouwenmantelthee, mijn vliezen werden losgewoeld. Er staat zelf tonic in de koelkast, zoiets zoets ban ik normaal uit onze koelkast. Ik zeg tegen onze dochter dat ze mag komen...<br />
<br />
De spanning is eigenlijk al een hele zwangerschap aanwezig, maar nog net dat beetje extra deze laatste weken. Ik heb het onderschat, een zwangerschap na verlies, ik heb het schromelijk onderschat. Ik begon mezelf te krabben, ik kreeg last van verschrikkelijke jeuk. Je leert jezelf op een andere manier kennen. Uiteindelijk bleek uit een bloedonderzoek dat de stress invloed had op mijn lever en nieren. Nog nooit last van gehad, nog nooit zoveel stress gehad. Morgen weet ik of ik om die reden al dan niet ingeleid zal worden.<br />
<br />
Inleiden of niet inleiden, daar ging het over de laatste weken. Ik heb het moeilijk met me te laten inleiden, bij Orson lukte het me om tot 42 weken te wachten, alvorens eindelijk de weeën spontaan begonnen (al kreeg ik toen uiteindelijk ook alle producten die ook bij een inleiding te pas komen, omdat de ontsluiting niet vorderde). Bij Idas werd ik ingeleid, omdat we wisten dat hij gestorven is, ik was toen 38 weken zwanger. Nu probeer ik de 40 weken te halen, maar psychologisch kan ik niet verder. Nu moet ik een compromis maken tussen ruimte geven aan mijn dochter en met mijn eigen grenzen rekening houden. Ik mis het vertrouwen dat ik vroeger had, toen ik geen seconde twijfelde dat er ook maar iets mis zou kunnen gaan. Nu ben ik een ongeruste mama, van bij het begin. Op vele vlakken een relativerende mama, maar die ongerustheid is iets dat alle ouders die een kind zijn verloren, hebben gekregen.<br />
<br />
'Je kan nooit de rechter van iemand anders zijn, niemand kan ooit rechter over jou spelen. Keuzes zijn van jezelf. En op een bepaald moment zoek je rust in die keuze, met de voor- en nadelen van die keuze ' zei mijn wijze vroedvrouw. Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-78548688153610932562018-01-11T15:50:00.000+01:002018-01-23T16:14:51.876+01:00K / Dagboek 48 / Terug in de tijd / Zwanger / Nog even...1 januari 2018 - 38 weken zwanger <br />
<br />
Dag Idas,<br />
<br />
Kan ik jou een gelukkig nieuwjaar wensen daarboven? Of doet dat er allemaal niet toe?<br />
Het is nu 1 januari 2018 en je mama is al wakker van 4u. De jongens in huis slapen (en snurken allebei een beetje, wat het inslapen voor mij moeilijker maakt, zou jij ook zo'n snurkertje geweest zijn?).<br />
<br />
De spanning stijgt. Ik ben nu 38 weken en één dag zwanger van je kleine zus. Jij werd exact op 38 weken in alle stilte geboren. En daar ben ik nu verwonderd over. Jij was echt helemaal af, je was een baby met alles erop en eraan. Je was 50 cm groot en fysiek helemaal klaar om eraan te beginnen. Dat sommige mensen jou een miskraam durven noemen, durven vragen of je echt geboren bent... dat veeg ik voorgoed van de kaart. Jij bent er echt geweest. Jij bent mijn, onze tweede zoon. Mijn vroedvrouw zegt het mooi, dat de zwangerschap van jou goed verliep en dat je pas daarna bent vertrokken. Deze week was je heel aanwezig... En toch blijft de erkenning van jou in de omgeving zo moeilijk.<br />
<br />
Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn, een zwangerschap na jou te verliezen, maar het is veel moeilijker dan ik dacht.<br />
<br />
Zowel je papa als ik zijn bang. Bang om ook jouw zus te verliezen. En dat gevoel blijft, nu de 38 weken voorbij zijn. Als ik jou zus even niet meer voel, komt de angst terug. Ik voel stress in heel mijn lijf. Ik slaap slecht. Ben nerveus. Twee weken geleden begon ik mezelf zelfs te krabben uit nervositeit. Zo kende ik mezelf nog niet...<br />
<br />
Ik weet niet of ik klaar ben voor de bevalling. We hebben dan wel een heerlijke vroedvrouw, die er alles aan zal doen om het ons zo aangenaam mogelijk te maken. Ik ben mijn vertrouwen kwijt. Het lukt me wel om te kijken naar foto's van bevallingen en om de schoonheid ervan in te zien. Maar ik kan me er niet mee identificeren. Ik kan er niet van dromen. Bevallen is voor mij een kwestie van leven en dood geworden. Krijgen we een dood of een levend kind? Alle andere details zijn verdwenen.<br />
<br />
Ik zou de handdoek in de ring willen gooien. Ik zou de bevalling aan iemand anders willen overlaten. Ik zou het vliegtuig willen nemen naar een rustige plek, om even te bekomen van deze moeilijke tocht. Ik wil vluchten uit mijn eigen lichaam. En terugkomen als alles goed gekomen is. Maar zo werkt het niet.<br />
<br />
Voor de derde keer zal ik een kind ter wereld brengen. Jouw zus moet er hoe dan ook uit. Mijn grootste wens is, ze horen huilen, ze zien bewegen, een geboorte die dit keer geen stille film is, oogjes die opengaan en de mijne die geruststellend dicht kunnen gaan van ontroering.<br />
<br />
De moed is op. Maar ik moet. Moed. Vinden. Nog even...<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-68939348216404317992018-01-11T15:37:00.000+01:002018-01-23T16:18:50.803+01:00K / Dagboek 47 / Terug in de tijd / Zwanger / Nachtmerrie14 december 2017 - 35,4 weken zwanger<br />
<br />
De nacht bracht een droom...<br />
Mijn angsten speelden de hoofdrol. Ons dochtertje werd doodgeboren.<br />
Wat lijkt alles zo wezenlijk echt als je droomt. Wij waren onze dochter kwijt.<br />
We gingen weer met een urne naar huis.<br />
<br />
Deze keer dacht ik er wel aan om 'Boven de Wolken' te contacteren. Ze kwamen naar het ziekenhuis om foto's te nemen van ons gezin.<br />
<br />
We hadden ervaring om alles te regelen, waren geen groentjes meer.<br />
Mijn taal was sober. Ik had geen behoefte om te praten. Wat viel er immers te zeggen?<br />
<br />
Onze dochter was dood. Mama en papa van drie, waarvan twee kinderen aan de overkant.<br />
Voor de buitenwereld nog steeds dat gezin met één kind. De oudste zoon, die de dood veel te vroeg leerde kennen en niet met broer of zus spelen kan.<br />
<br />
Ik was vooral teleurgesteld in het lot. Dat het lot twee keer in hetzelfde gezin kan toeslaan en dat niemand daar schuldig aan is...<br />
<br />
Ik werd wakker, vertelde mijn nachtmerrie aan Jonas. Hij aaide over mijn haren, het zijn je angsten, het zijn enkel maar je angsten...<br />
<br />
Tijdens deze laatste maand van mijn derde zwangerschap, is er geen andere weg dan het pad tussen hoop en angst. Ik denk veel aan ze... aan hen die een tweede kind verloren. Zo oneerlijk, zo verschrikkelijk oneerlijk en verdrietig. In mijn droom belde ik één van hen op. 'Ik ben nu ook mama van twee kindjes die er niet meer zijn, zei ik, nu begrijp ik hoe het voelt'.<br />
<br />
De spanning is te snijden. Angstig en even hoopvol wacht ik op wat de toekomst brengen zal.<br />
Ik hoop dat we deze keer naar huis kunnen rijden met een maxi-cosi met een huilend hoopje liefde, met oogjes die opengaan, blijven opengaan, handjes die je vinger proberen vast te grijpen, een mond die kleine wolkjes ademt, ons winterkind, dat elk seizoen met ons mee beleven zal.<br />
<br />
's Avonds geeft Jonas toe dat hij ook een slechte droom had gehad. Hij wou het me niet vertellen. Vreemd dat we allebei tegelijk over hetzelfde thema dromen. Naast elkaar in bed, speelde zich in onze hoofden dezelfde angstige film af...<br />
<br />
We beslissen om samen te hopen. <br />
<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-91707415124660691152018-01-11T15:36:00.000+01:002018-01-23T16:17:40.724+01:00K / Dagboek 46 / Terug in de tijd / Zwanger / Verdriet schuilt achter een hoekje en komt plots tevoorschijn.1 december 2017 - 33,5 weken zwanger <br />
<br />
Daar ben je weer...<br />
Je verschuilt je achter een hoekje en komt plots tevoorschijn.<br />
<br />
Tranen rollen over mijn wangen.<br />
Tranen omdat deze zwangerschap al zo'n verschrikkelijke 'volhoudrace' is geweest, een eenzame psychologische marathon van 9 maanden. We zijn er bijna. Mijl 8 bereik ik over een aantal dagen.<br />
Spanning die te snijden is, maar die zich ook in het alledaagse heeft genesteld.<br />
Teleurgesteld omdat je liever lid was van de ordinaire rozenwolkenclub, dan van de metlegehandenclub. Bang om een tweede lidkaart te krijgen binnenkort.<br />
<br />
Naast het verdriet, ook verwonderd zijn... ik ben nu 33,5 weken zwanger. Van Idas was ik 38 weken zwanger, een voldragen zwangerschap en toch is hij hier niet. Beseffen dat hij er echt is geweest, helemaal af, helemaal voldragen. Balen omdat het voelt dat je die hele lichamelijke transformatie voor niets hebt gedaan.<br />
<br />
Teleurgesteld zijn dat je zo moet vechten voor een kind dat er niet meer is. Ik zeg zo graag dat ik twee zonen heb. Maar soms komt het antwoord: 'ah, maar hij leeft niet meer, dus heb je één zoon'. 'Nee', antwoord ik, ik heb twee zonen. Als je moeder sterft, zeg je ook niet meer dat je geen moeder meer hebt. Het blijft je moeder, voor altijd. Mijn overleden zoon blijft mijn zoon, voor altijd.<br />
<br />
'O maar mijn mama/vriendin/schoonzus heeft ook een miskraam gehad'. Echt waar, als ik dat nog één keer moet horen steek ik mijn fuckyouvinger diep in je neus, tot je niet anders kan dan een sorry uitkramen. Mijn zoon heeft Idas, niet miskraam. Sowieso een woord dat uit het woordenboek geschrapt moet worden.<br />
<br />
Hier zit ik dan. Ik heb een deadline af te werken, maar in plaats daarvan is er verdriet<br />
dat komt bovendrijven en me aankijkt. Op een schoteltje, naast mijn kop thee, ligt een hap verdriet voor me klaar.<br />
<br />
Ik besluit er dan maar in te bijten. Een brok in mijn keel. Slik. Tranen. Mogen. Er. Ook. Zijn.<br />
<br />
Vergezeld met een liedje van Eefje De Visscher<br />
<br />
<i>'Tot we langzaamaan komen bovendrijven. En ik zie dat we traag, maar vanzelf boven water komen.'</i><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-66132726191179646382018-01-11T15:34:00.001+01:002018-01-23T16:15:40.177+01:00K / Dagboek 45 / Terug in de tijd/ Zwanger/ 33 weken/ Roald Dahl<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">26 november 2017 - 3<span style="font-family: "arial" , sans-serif;">3</span> weken zwanger </span><br />
<br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">Vroeger kwam mijn oudste zus door het raam in mijn kamer kijken. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">Ik sliep op zolder en door het dakraam had je het verste zicht over de straat. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">Zus wachtte op haar lief, hij had die vreselijke gewoonte om altijd en overal te laat te komen. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">Ik had geen lief, wel een stickerboek, was acht jaar jonger en las de boeken van Roald Dahl. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">Ieorg Idur, was de titel.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;"> 'Neem mijn handen vast' zei ik tegen mijn zus. Ook mijn broer, met wie ik de kamer deelde moest meedoen. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">We zaten in een kringetje van drie en sloten onze ogen. 'Zeg me na' zei ik, 'mok Idur, mok Idur'. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">Uiteindelijk kwam Rudi en dat doet hij nog steeds. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">Vandaag hou ik de handen van mijn oudste zoon vast en herhaal ik de toverspreuk, die Roald Dahl me leerde. 'Ieorg deog ybab'. Ik knipoog naar de foto en urne van mijn tweede zoon 'Idas' op de schouw. 'Ieorg deog yvab'. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">Orson doet vrolijk mee.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12.800000190734863px;">Ik leer mijn kind rare dingen, maar we hebben plezier. Ik leer mijn kind dat rare toverspreuken zeggen normaal is als je soms bang bent. Bang tijdens een zwangerschap na verlies. Dat je probeert vast te houden aan kleine dingen, kleine bijgeloofjes, omdat je zo hard verlangt dat alles deze keer wel goed zal komen. En als de baby er is, gezond en wel, zal ik 'uknad' zeggen, danku Roald Dahl, die voor even mijn god is, danku voor de kracht van de fantasie, die je me leerde.</span><br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-25146369539441813172018-01-11T13:21:00.000+01:002018-01-23T16:19:58.826+01:00K / Dagboek 44 / Terug in de tijd/ Zwanger / 25 weken onderweg met kindje drie1 oktober 2018 - 25 weken zwanger <br />
<br />
<br />
Midden in de nacht.<br />
Een stil huis. En iemand die de slaap niet vatten kan.<br />
Meestal zijn het kinderen. In dit huis ben ik dat af en toe.<br />
Angst houdt me uit mijn slaap.<br />
<br />
Op dit moment ben ik 25 weken zwanger.<br />
Waar zwanger zijn voor de meesten samenvalt met gelukkig zijn, ervaar ik dat niet zo.<br />
Begrijp me niet verkeerd. Ik kan niet genoeg herhalen hoe blij we zijn met deze nieuwe kans. Zo bekijken wij het. Een kans.<br />
En met een kans kan het twee kanten uit. Een kindje erbij in huis dat we kunnen zien opgroeien.<br />
Of niet. Winnen of verliezen.<br />
<br />
Deze week werd ik door enkele kleine dingen, overmand door intens verdriet, het kwam eruit, samen met de angst, die ik wat aan het onderdrukken was. Ja, ik ben bang deze zwangerschap. Ja, ik heb het met vele opmerkingen moeilijk. Mensen die me opgelucht zeggen 'dat alles uiteindelijk toch altijd goed komt', als ze zien dat ik weer zwanger ben. 'Euh, pardon, niet alles komt altijd goed, onze tweede zoon is dood'. Mensen die vragen of ik blij zwanger ben, me bijna verplichten dat ik blij zwanger moet zijn. Mensen die vragen hoe het met mijn zwangerschap gaat en het antwoord zelf invullen. Mensen die vragen hoe het gaat, maar onwennig zijn als ik eerlijk antwoord dat het moeilijk gaat. De vele antwoorden dat ik ervan uit moet gaan, dat alles wel goed zal komen... Is het niet normaal, dat ik, voor de twee keer mama, bevallen van een kindje dat reeds gestorven was, nog voor het goed en wel geboren was, bang ben? Dat ik me onzeker voel, hoe het deze keer zal aflopen? Ja, ik ben blij, maar mag ik alstublieft, na het verlies van Idas*, ook een beetje bang zijn? Mag het?<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-50617493803531393402018-01-11T13:20:00.001+01:002018-01-23T16:16:27.884+01:00K / Dagboek 43 / Terug in de tijd / Zwanger / 24 weken/ Gom mijn angsten alstublieft niet weg24 september 2017 - 24 weken <br />
<br />
Nog maar 24 weken ver,<br />
naar mijn gevoel ben ik al een halve eeuw zwanger.<br />
<br />
Zwanger zijn zonder roze wolk, duurt lang.<br />
Ik zweef niet, ik wandel de dag traag in en uit, diep met mijn voeten in de grond geworteld.<br />
<br />
En wil geen onnodige euforie rond mij over mijn zwangerschap.<br />
Doe. Maar. Gewoon. Doe. alstublieft. realistisch. En gom mijn angsten alstublieft niet weg.<br />
<br />
Er zijn vele momenten dat ik mijn buik liever zou willen wegstoppen.<br />
En er ook zijn momenten dat ik fier zwanger over straat loop.<br />
<br />
Gisteren wou ik mijn zwanger zijn even op de Off knop zetten, of eerder op Pauze.<br />
Vorige week was het 10 jaar geleden dat mijn vader overleed aan de gevolgen van mesothelioom (veroorzaakt door asbest). Zoals elk jaar, de laatste dag van september wordt er een fietstocht georganiseerd voor alle slachtoffers van asbest, in het dorp waar ik opgroeide. En dan kom je veel oude bekenden tegen. Die enthousiast zijn dat je daar met een bolle buik rondloopt.<br />
<br />
Het is lief, ontzettend lief, dat iedereen proficiat zegt. Maar stiekem vind ik dat ook vermoeiend. Ik weet heel goed, dat die proficiat vervalt, als je kind sterft en de overvloed aan felicitaties plaats ruimt voor enkelingen die het wel durven zeggen, proficiat met jullie tweede zoon. Want ondanks een doodgeboorte, was je kindje er wel, heel kort en werden wij effectief opnieuw mama en papa. Sowieso een proficiat waardig.<br />
<br />
Na een paar keer 'Proficiat' te horen, kan ik het niet laten om er een bedenking tussen te gooien.<br />
'Hopelijk blijft die proficiat over een paar maanden nog gelden'. zeg ik dan, een beetje cynisch, I know, maar daar sta je dan, weer zwanger na het verlies van je kind. Alle naïviteit is verdampt. Ik voel me nuchter, zelfs té nuchter. Soms antwoord ik 'we zien wel', omdat ik de euforie belastend vind en nog niet naar de toekomst durf te kijken. Nog nooit leefde ik meer in het nu, waar alle meditatieboeken vol van staan. Als er vragen over details komen, antwoord ik dat mijn enige wens is dat mijn kind leeft. Wat interesseren mij nu kleren, het geslacht, haarkleur, op welke datum ik hoop dat mijn kind geboren zal worden. Dat is gereduceerd tot nul. Nada.<br />
<br />
Ik wil sommige mensen weer tot drie leren tellen. Eén dat is Orson. Twee dat is Idas*. En drie dat is dit kindje in buik. Het zal vermoedelijk altijd een gevecht zijn voor erkenning om een kind dat er niet meer is. Een kind dat slechts weinige mensen hebben gezien. Het kind dat wij zo kort, maar zo liefdevol in onze armen hadden. <br />
<br />
Ik merk dat vele mensen het moeilijk hebben met angst. Dat ze die willen wegnemen. Maar dat hoeft niet. Liever niet zelfs. Laat het gewoon zijn. Ja, ik ben bang. En dat is ok. Het is geen vijand. Het is gewoon een realiteit, die bij me hoort. Soms ben ik bang. Soms ben ik blij. Soms voel ik ze samen. Altijd probeer ik te hopen op een goede afloop. Maar ook altijd ben ik realistisch en afwachtend. Maar ik sluit niet uit dat er met vertraging toch nog een vleugje roze wolk kan komen. Graag zelfs. Als alles goed is gekomen.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-51454296393604429912018-01-11T13:19:00.002+01:002018-01-23T16:14:09.691+01:00K / Dagboek 42 / Terug in de tijd / Zwanger / 20 weken / Een zee van zand27 augustus 2017 - 20 weken <br />
<br />
Dat zwanger zijn na verlies zo moeilijk zou zijn... wist zelfs ik, mama van een doodgeboren kind, niet.<br />
<br />
Dat zoveel mensen vragen of we blij zwanger zijn of zeggen dat uiteindelijk toch maar alles goed komt... wist ik ook niet. <br />
<br />
Natuurlijk zijn we blij met deze nieuwe kans, maar wij zijn ook bang. Want dat is het net, niet alles komt altijd goed, dat verhaal kennen we heel goed. Ik wil niet negatief zijn, maar ben gewoon realistisch. Geworden. Van dat naïef meisje van zestien, van vroeger, blijft niet veel meer over.<br />
<br />
Soms lukt het wel om blij te zijn. Met kleine beetjes blij. Niet te lang. Blij durven zijn, vertrouwen, dat zijn we terug aan het leren. En leren doe je altijd met vallen en opstaan. Er is niemand die bij zijn eerste voetbalmatch, koning voetbal is, maar wel na veel oefenen. Ik oefen elke dag.<br />
<br />
Het voelt best een beetje eenzaam. Die roze wolk... het spijt me, het lukt me niet. Bij andere zwangere vrouwen lijkt het of ik altijd zo mijn best moet doen. Om positief te zijn. Om te zeggen dat wij gewoon heel veel pech hebben gehad, dat gelukkig bijna niemand dit voor heeft. En bij lotgenoten... natuurlijk doet het pijn voor hen om te weten dat iemand weer zwanger is, natuurlijk. Nochtans is het met hen dat ik me nog steeds het meest verwant voel op dit moment. <br />
<br />
k denk dat ik pas na de bevalling zal beseffen dat ik werkelijk zwanger ben geweest. Mijn kop steekt af en toe in het zand en er is veel zand deze zwangerschap, een zee van zand.<br />
<br />
Steeds grotere stukjes blij, maar mijn verdriet, dat moet nooit helemaal weg. En ik kan alleen maar hopen dat dat stuk van ons, van wie wij nu zijn, bij familie en vrienden altijd een plaats zal mogen hebben. Dat het niet verbannen moet worden, omdat feestjes doorgaans vooral vrolijk moeten zijn. Kan je niet anders dan een stuk melancholie meedragen als je voor die verschrikkelijke keuze hebt gestaan of je je kind wil begraven of cremeren? Mogen we bang zijn? En soms blij? En melancholisch? Van alles een beetje? Een allegaartje, een groot buffet met verschillende smaken. Mag het alstublieft?<br />
<br />
<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-64497978174110920502018-01-11T13:19:00.001+01:002018-01-23T16:13:51.824+01:00K / Dagboek 41 / Terug in de tijd / Zwanger / 7 weken/ Kleine beetjes blij, grote stukken angst28 mei 2017 / 7 weken zwanger<br />
<br />
We zijn nog maar 7 weken ver. Het voelt nu al als een wandeltocht, waarin ik niet meer kan.<br />
Ik steek mijn kop in het zand. Ik speel een struisvogelmama.<br />
<br />
Gisteren vroeg ik aan Jonas of hij me pas over 9 maanden zou willen wakker maken. Gewoon even niets voelen van deze zwangerschap, geen angst en wakker worden van onze huilende baby en er dan tegen aan gaan.<br />
<br />
Ik ben bang voor de reacties op deze nieuwe zwangerschap. Bang dat mensen overenthousiast zullen reageren en ik daar niet tegen zal kunnen. Wie zegt dat het deze keer wel goed zal komen? Wie kan zeggen dat we deze keer bij de goede kant van de statistieken gerekend zullen worden? Ik denk dat ik pas blij zal durven zijn als het werkelijk goed is gekomen. Er heeft zich immers een trauma in ons genesteld. Ik erger me nu al aan iedereen die zijn hoofd scheef zal houden bij het zien van mijn groeiende buik met bijhorende ooh's en aah's. Laat mijn buik en mij maar gerust. Doe gewoon. Roze commentaren will be burned!<br />
<br />
We denken heel vaak aan Idas de laatste dagen. Deze nieuwe zwangerschap maakt herinneringen wakker. Het doet me aan de dagen denken met Idas in mijn buik. Ik wil hem terug. En dat zal ik waarschijnlijk mijn hele leven denken.<br />
<br />
Ik neem het boek 'Altijd een kind tekort' weer uit de kast, een handboek voor zwangerschap na verlies. Ik kocht het enkele maanden na het overlijden van Idas en las toen enkel de eerste hoofdstukken, aangezien de andere nog niet van toepassing waren. Het boek lag te wachten op de dag dat. En natuurlijk zijn we blij dat het zover is. Heel blij. Het is stap één van onze toekomstdroom. Ik denk aan alle koppels die ook verlangen naar een (nieuwe) zwangerschap, aan iedereen voor wie het ouderschap helaas geen vanzelfsprekendheid is. En dan moet ik wel beseffen dat we geluk hebben. Ik vond het voorbije half jaar wachten al verschrikkelijk, maar het moet als luxe klinken voor mensen die er jaren over doen. <br />
<br />
In het boek 'Altijd een kind tekort' las ik enkele zaken waardoor ik me, ondanks de angst, toch normaal voel:<br />
<br />
<i>Menig onderzoek toont aan dat ouders na het overlijden van hun baby in een volgende zwangerschap een abnormaal verhoogde angst hebben. onderzoekster Joann O'Leary toont aan dat rouw een onderdeel is van de zwangerschap na verlies. Daarmee weerlegt zij eerdere bevindingen dat angst het resultaat is van 'niet verwerkt verlies'. Er wordt bij vrouwen die zwanger zijn na babysterfte en die angst vertonen te gemakkelijk van uitgegaan dat er sprake is van 'niet verwerkt verlies'. O'Leary spreekt dit met haar onderzoeksresultaten tegen en stelt moeders gerust dat angst part op the game is. Uitingen van grote angst kunnen als normaal worden beschouwd gezien de ervaringen van deze ouders. </i><br />
<br />
Het hoort erbij. De angst. Niet dat hij onze beste vriend zal worden.<i> </i>Hij zit naast ons aan tafel, hij gaat met ons slapen. Soms negeer ik hem, duw ik hem weg of kijk ik hem recht in de ogen. Soms verandert hij in hoop, probeert hij te sussen, te lachen, te genieten. Hij is een kameleon, een metgezel tijdens onze tocht naar kindje drie.<br />
<br />
Als het allemaal goed komt, zal ik het langzaam weer leren, kleine hapjes proeven van geluk en vertrouwen, la vie en rose met een baby, zoals we nu 'kleine beetjes blij' zijn, naar een lied van Paul de Leeuw, een mooie omschrijving die ik ook las in bovengenoemd boek.<br />
<br />
Maar daarvoor is er vooral angst, grote happen worden onzichtbaar ingeslikt bij elke adem...Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-72719040471411164112018-01-11T13:19:00.000+01:002018-01-23T16:13:22.810+01:00K / Dagboek 40 / Terug in de tijd/ Zwanger / 4 weken/ Pril, blij en bang7 mei 2017 - 4 weken zwanger<br />
<br />
Acht dagen weten Jonas en ik dat ik weer zwanger ben.<br />
We hoopten het al een tijdje en zijn blij dat we weer geluk voelen naast het verdriet.<br />
Orson is sinds die dag ontzettend goedgezind, alsof er een last van zijn schouders is gevallen (ook al weet hij deze keer nog van niets, hij lijkt iets te voelen). Zonder tranen neemt hij afscheid van ons op school.<br />
<br />
Zeven dagen is het me gelukt om hoop te voelen.<br />
Maar hoe positief je overdag ook kan zijn, de angst sluipt de nacht in en valt niet te ontkennen, ze neemt een plaats in in onze dromen. Blij en bang, een nieuw duo. We zijn nuchter, zo ondraaglijk nuchter. Ik mis de roze wolk, het vertrouwen dat ik had toen ik zwanger was van Orson en half heb ervaren tijdens de zwangerschap van Idas.<br />
<br />
Je zou denken dat het voorbij is, het verdriet...<br />
Maar het is er nog.<br />
Het missen van Idas blijft.<br />
En dat vind ik best zo. Ergens stelt het me gerust. Idas is Idas. Ik wil hem nooit vergeten, ik wil hem altijd ergens dichtbij mij, waardoor er altijd dat stukje verdriet zal zijn, dat vanzelfsprekend bij ons hoort. <br />
<br />
Dit prille begin is een ander hoofdstuk.<br />
<br />
Ondanks dat ik zwanger ben, blijf ik het moeilijk vinden om al die kleine broertjes en zusjes van klasgenootjes van Orson te zien. Laat staan als het een tweeling is, twee kinderen met één zwangerschap? Och gelukzakken... Ik blijf op een afstand. Ik weet te goed, dat zwanger zijn, daarom niet betekent dat je je kind in je armen zal houden. Ik blijf op een afstand van zwangere vrouwen, inclusief mezelf.<br />
<br />
Dat blindelingse vertrouwen dat ik zie bij zwangere vrouwen, het klinkt hard, maar het maakt me soms nog misselijker dan ik al ben. Dan laat ik me even gaan in het schrijven... 'de roze wolk stinkt, er groeit een angstschimmel op'. Erg overdreven natuurlijk, maar ik omzeil ze het liefst. We weten ondertussen teveel. Jonas en ik kennen zoveel verhalen van lotgenoten, zoveel wendingen in zwangerschappen met een bitter einde. Koppels die zelfs een tweede kind verloren... De natuur telt niet. Het kan ook een tweede keer. En dat is verschrikkelijk oneerlijk. Ook wij kunnen ons dat en willen ons dat niet voorstellen.<br />
<br />
Sinds Idas, lukt het me niet meer om in de toekomst te kijken. Ik durf niet. Ik wil het niet. Vandaag is het nu. Vandaag ben ik pril zwanger. Vandaag ben ik blij, maar ook bang. Ik probeer te voelen wat ik te voelen heb, maar plant ook zaadjes van hoop, omdat positief denken een instelling is waarbij niets te verliezen valt, ook al kost het me ontzettend veel moeite. Ik denk dat het normaal is tijdens de zwangerschap na verlies, de lucht kleurt grijs en gaat overal waar je gaat met je mee.<br />
<br />
Fingers crossed tot het pijn doet, tot ze breken. Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-18984443196768809372017-11-06T13:20:00.000+01:002018-01-23T15:30:19.734+01:00K / Dagboek 39 / Een vuilbak en een tennisracketSinds kort heb ik twee ingebeelde vrienden. Nu ja, vrienden, dat is misschien wat overdreven, maar toch...<br />
<br />
Het gaat om een vuilbak en een tennisracket.<br />
<br />
In plaats van bezig te zijn met een peuter van 14 maanden, beleef ik al 14 maanden een intens rouwproces. Dat mensen heel verschillend reageren op de dood of zelfs niet, had ik al snel door. Maar alle opmerkingen die om de één of andere reden pijn deden bleven hangen... Ik bewaarde ze, zoals een kind zijn knikkers. Tijd om iets met mijn 'foute' verzameling te doen. Ik ken lotgenoten die stiekem punten uitdelen. En een 10 op 10 komt helaas vaker voor dan je denkt. De rouwconsulent, waar ik sinds enkele maanden naartoe ga, nodigde me uit om er iets mee te doen.<br />
<br />
Sinds vandaag heb ik een vuilbak in één van mijn hersenkamers neergezet. Zo eentje met een pedaal, zodat ik met één voetklik de onaangename opmerkingen erin kan werpen. <br />
<br />
En die tennisracket, die gebruik ik voor de heel erg foute, dus ja, het zou wel eens kunnen dat ik tijdens een gesprek stiekem je woorden van deze aardbol af mep. Dit klinkt misschien een beetje hard. Maar het is een feit dat je als rouwende vaak dingen hoort, die je liever niet zou willen horen, die ons niet vooruit helpen.<br />
<br />
Zeker nu ik opnieuw zwanger ben, maakt het me soms verdrietig en kwaad,... dat Idas* zo snel vergeten lijkt te worden. Hoe vaak moet ik me niet verantwoorden dat hij wel degelijk onze tweede zoon is, dat hij wel degelijk geboren is. Geen idee, maar sommige mensen lijken te denken dat een kind dat in week 38 sterft in je buik, gewoon met een delete-knop weggehaald wordt. Ja, ik ben gewoon bevallen, ja wij hebben ons zoontje meteen in onze armen gehouden toen hij geboren was en dat was ondanks het verdriet, ook een ontzettend liefdevol moment dat ik zal blijven koesteren.<br />
<br />
Het kindje dat nu groeit in mijn buik, dat is nummertje drie. 'Als ik over mijn oudste zoon praat, want zo vertel ik over Orson, dan komt soms de vraag 'Ah, heb jij nog een zoon?'. Hoe vaak heb ik al niet moeten horen dat ik een miskraam heb gehad, nee, een kind van 50 cm en drie kilo, een kind met alles erop en eraan, dat noem ik geen miskraam, maar mijn zoon. Ik kan er dan wel rustig uitzien, vanbinnen zit mijn moederleeuwenhart en daar wonen twee, binnenkort drie kindjes. Ook de reacties op mijn nieuwe zwangerschap zijn niet altijd even fijn. 'Gelukkig komt uiteindelijk toch altijd alles goed' krijg ik dan te horen. 'Nee, niet altijd komt alles goed, met Idas* is niet alles goed gekomen'. Natuurlijk zijn we blij met deze zwangerschap, we zijn blij, maar ook bang. En zoveel mensen willen angst altijd maar wegvegen, uitgommen, ongedaan maken. Net zoals Orson in zijn Freinetschooltje leert dat hij soms bang, soms verdrietig, soms blij, soms boos mag zijn. Zo voel ik me ook. En dat is ok. Het is echt ok dat wij naast blij, ook erg bang zijn hoe deze zwangerschap verder zal verlopen.<br />
<br />
Het flitst in mijn hoofd... 'dat het toch minder erg is, dan een kind dat veel ouder is te verliezen', 'dat iemand zo jaloers op me was, omdat ik zoveel tijd had tijdens mijn moederschapsrust zonder baby', een nonkel die Idas* vergeet mee te tellen, Idas* die niet genoemd wordt als het over kleinkinderen gaat,...<br />
<br />
Soms zou ik het willen uitschreeuwen naar mijn omgeving, naar de maatschappij dat dat jongetje dat 1,5 jaar geleden geboren is, alstublieft gewoon mijn zoon mag zijn...<br />
<br />
Het is tijd om op de pedaal te klikken. Een overvloed aan woorden gaan de diepte in.<br />
<br />
En alle mooie mogen blijven staan.<br />
<br />
Mensen die zeggen dat ze gewoon heel hard met ons mee hopen dat alles deze keer wel goed zal komen. Mensen die tellen zoals wij ons gezin tellen, ons derde kindje op komst, een gezin van vijf. Een zus die een cake maakt met Idas* in nic-nac-lettertjes. Een metekind dat een knuffelkonijn opstuurt met op zijn oor Idas geborduurd. Kaartjes op Idas* zijn boven-den-wolken-verjaardag in de brievenbus. Berichtjes uit vaak onverwachte hoek, van mensen die even zeggen dat ze aan ons denken. Een berichtje van mijn vroedvrouw uit de bergen, die op de top, dichtbij de wolken, aan Idas* denkt.<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-33698337484876133632017-10-01T03:37:00.002+02:002017-11-27T13:36:54.138+01:00K/ dagboek 38 / Over sociale media en iets dat ik heel voorzichtig wil delen...Toen Idas* doodgeboren werd, had ik twee keuzes wat sociale media betreft.<br />
Eén: mijn accounts verwijderen en afstand nemen van die ideale wereld en vaak erg mooie plaatjes.<br />
Of twee: eerlijk mijn verhaal vertellen en ingaan tegen de heersende norm. Ik koos voor het laatste. Zelf enkel perfecte, vrolijke beelden tonen was geen optie meer. Ik geef toe, er was een grote twijfel, die ik soms nog steeds voel. Je kan niet anders dan je kwetsbaar opstellen en al zeg ik het zelf, daar is moed voor nodig. Van in het begin heb ik sterk de behoefte gevoeld om ook dit verhaal te delen. En ja, ik weet dat sommige mensen daar niet mee om kunnen en heb er zelfs al enkele negatieve reacties op gekregen. Maar gelukkig waren er ook de positieve. Ik ga ervan uit dat alleen mensen die echt interesse hebben in mijn verhaal dit zullen lezen en verwacht ook niet dat iedereen dat doet. Snel opgelost toch? <br />
<br />
Waarom ik er uiteindelijk wel voor koos om ook verdriet te delen? Omdat ik denk dat het ook mooi kan zijn. Omdat ik denk dat iedereen in zijn leven zijn verhaal heeft, dat we niet met elkaar moeten vergelijken, maar gewoon moeten laten zijn. Omdat ik geloof dat de wereld in deze tijden best wel wat kwetsbaarheid kan gebruiken. Omdat mijn hart ook dat sprongetje maakt als ik mensen hoor/lees, die durven vertellen over wat bijvoorbeeld een geliefde die is overleden, allemaal met hen doet. Die durven praten over depressie, burn-out, over de niet evidente tocht die sommigen maken,... over hoe moeilijk de dingen soms gaan. Het verdriet hoeft niet allemaal binnenskamers en het geluk niet enkel buitenshuis. <br />
<br />
Mensen die durven spreken over hun angsten en over geluk, ik denk dat ik een flinke boon voor ze heb. Ik heb zelf al zoveel gehad aan lotgenoten, die hun verhaal ook in een blog goten. Het kan zo fijn zijn, om te voelen dat het mag, verdriet hebben.<br />
<br />
Zo heeft <a href="https://www.instagram.com/celestebarber/?hl=nl" target="_blank">Celeste Barber, een instagram-account</a>, dat ik graag volg. Perfecte plaatjes van celebrities, imiteert ze met de nodige humor. Ze toont misschien geen verdriet, maar ze toont wel een vrouwenlichaam op een realistische manier, ze durft met haar zelf te lachen. Ze ontkracht al die perfecte plaatjes. Kwetsbaarheid, verdriet, cellulitus, wallen, moederlijven na bevallingen, rouwprocessen die gedeeld worden,... Een échte wereld op sociale media, naast die ook wel mooie geluksplaatjes, waar ik ook wel best van kan genieten.<br />
<br />
Ook nu ik weer zwanger ben, heb ik uiteindelijk beslist om ook deze tocht binnenkort te delen. Uiteindelijk heb ik 25 weken nodig gehad om het hier te durven vertellen... Het is verre van een roze wolk. Ik hoop, als ik me er nog een beetje meer klaar voor voel, een eerlijk relaas over blijdschap en angst te tonen, hand in hand.Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-8389859815450616152017-08-25T21:48:00.000+02:002017-08-25T21:51:28.910+02:00K/ dagboek 37 / Eerste boven-de-wolken-verjaardagOp de eerste boven-de-wolken-verjaardag van Idas*, lukte het niet om iets neer te schrijven.<br />
Ik deed het. Maar het was een triestig relaas over een verjaardag zonder de jarige.<br />
Een moeilijke dag met pijn en verdriet, pannenkoeken zonder smaak, toegeven dat het even niet gaat, teleurstellingen,... een dag waarvan ik de schrijfsels uiteindelijk liever voor mezelf hou.<br />
<br />
Behalve één ding. Een zin die je vader hoorde en waarmee hij de dag afsloot.<br />
<br />
<i>Dat gebroken zielen gelukkiger zijn, omdat ze meer licht doorlaten.</i><br />
<br />
Een mooie zin om te bewaren.<i><br /></i><br />
<br />
Dezelfde week organiseerde we een wandeling met Idas* in gedachten. We wandelden met vrienden en familie aan de rand van Brussel, liepen in een tunnel de autosnelweg onderdoor om even in de velden op adem te komen (de tunnel waar we enkele dagen daarvoor, stiekem je naam hadden getagd, weer iets dat we van jouw <a href="http://goedereiskleineheld.blogspot.be/2017/03/k-dagboek-30-bucketlist.html" target="_blank">'Bucketlist'</a> kunnen afvinken!). Een streepje muziek<i> </i>van <i><a href="http://vi.be/histrustfund" target="_blank">Philippe François.</a> </i>Picknick met taart onder de wolken. Ballonnen, die 'per ongeluk' jouw richting uitvlogen. Toch een beetje feest vieren, stiekem stilstaan bij dat ontzettend moeilijke eerste jaar, dat we achter de rug hebben, samen, Jonas, Orson, Idas* en ik.<br />
<br />
Boven de wolken was het feest en onder de wolken ook een beetje...<br />
<br />
<br />
<i></i><br />
<i><br /></i>
<i><br /></i>
Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-9152044635538027382017-08-11T21:49:00.001+02:002017-08-11T21:49:56.127+02:00K/ dagboek 36 / Eén jaar zonder jou, maar ook wel met jou.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyOB5QdNw5ybySGNsw5pgXCo1NbARvldl-Wvny99UOi3PUS-_mOO563Fwu0xVTdh-7AN0BquDk1mm9bvwEcNhQDaM5GKMOsw2gGPMcsXmptuaZDnyvT2HX_bGI6Ypv1MfWh5mRdocdOdvK/s1600/Idas.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1010" height="505" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyOB5QdNw5ybySGNsw5pgXCo1NbARvldl-Wvny99UOi3PUS-_mOO563Fwu0xVTdh-7AN0BquDk1mm9bvwEcNhQDaM5GKMOsw2gGPMcsXmptuaZDnyvT2HX_bGI6Ypv1MfWh5mRdocdOdvK/s640/Idas.gif" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
Eén jaar geleden... <br />
De 'Idasdagen' zijn aangebroken.<br />
<br />
Voelt elke eerste keer niet een beetje onwennig?<br />
We zoeken ons een houding, ik voel me wat onhandig.<br />
<br />
Er is niet één Idasdag. Tussen elf en veertien augustus zijn er verschillende dagen met elkaar verweven. Er is de laatste dag dat ik jou voelde
bewegen en de eerste dag dat ik jou niet meer voelde bewegen. Er is het moment dat ik doodongerust werd en het ontdekken dat jouw hart stil stond. Er is de dag van
de bevalling en jou voor het eerst in onze armen houden. Er is ook jou voor het laatst in onze armen houden. Met een lege maxi-cosi naar huis rijden. De dag van de
begrafenis. Die ongelofelijk lege dag daarna. De dag dat we de urne gingen ophalen. De eerste dag alleen
thuis, met moederschapsrust zonder baby. Vanaf vandaag, elf augustus zijn talrijke herinneringen verweven met de dagen, zelfs weken die volgen.<br />
<br />
Er stroomden al enkele berichtjes binnen van mensen die aan ons en Idas* denken. Er kwamen enkele kaartjes met de post en er staan er nog enkele te wachten om te openen op zijn eerste 'boven-de-wolken-verjaardag'. Wat komen die kaartjes en berichten vaak uit onverwachte hoek. Ze doen zo'n deugd! Een hart vol verdriet dat telkens een klein sprongetje maakt.<br />
<br />
Een heel jaar is voorbij. Toen je net stierf, wou ik al op dit punt
staan. Ik wou vals spelen, rondes overslaan. Ik wist dat het een moeilijk jaar zou worden en ervoer al snel dat rechtdoor alle emoties gaan, uiteindelijk de beste reis zou worden en omwegen niet zinvol waren. Nu zijn we er...<br />
<br />
Mijn
tranen zijn nog niet gekomen. Ik zit er wat teleurgesteld bij, verward,
geen zin in deze dagen. En ik weet dat ze nog zullen komen. <br />
<br />
Ik zal een taart bakken uit het boekje 'Vegan taart, 31 feestelijke taartjes' dat ik onlangs van Omi kreeg. Taart eten, zo hoort dat op een verjaardag. Het is vanzelfsprekend
dat we jou, met kroon, ballonnen en lach, er bij hadden willen hebben. Jouw eerste verjaardag, Idas, zal 'zoutzoet' proeven. Zoet vol liefde voor jou en zout van de tranen die bij het gemis horen.<br />
<br />
Is het dan een feestje in mineur? Nee, ondertussen hebben we een jaar
geleerd te leven zonder jou. Is dat makkelijk? Nee, verre van, maar we leren er wel
mee omgaan. Ben ik bang dat anderen jou zullen
vergeten? Ja, heel erg veel... Daarom zijn berichtjes, kaartjes, vaak enkele woorden genoeg om mijn hart weer warm te maken. Dan ben ik weer gerustgesteld dat jij bij ons hoort, dat er tussen dat drukke leven door, toch nog af en toe aan jou gedacht wordt.<br />
<br />
Zo zal het zijn, Idas*, elk jaar zullen we met ons gezin taart eten voor jou. Augustus wordt een 'taartmaand' in ons gezin. Eerst voor Orson en dan voor jou.<br />
<br />
Het was het eerste jaar zonder jou, maar eigenlijk ook met jou. <br />
<br />
Op een bijzondere manier ben jij heel aanwezig geweest dit jaar. Je deed
ons stilstaan, andere keuzes maken, nadenken over diepzinnige thema's
als het leven en de dood. Je leerde me liefhebben op een manier die ik
nog niet kende. Je deed me boeken lezen die ik anders nooit had
vastgenomen. Je gaf me de moed om mijn ontslag te geven op één van mijn
jobs en binnenkort te starten met een nieuwe opleiding. Je maakte van
mij een relativerende mama, ook wel een meer ongeruste mama, een 'zoutzoete' mama en dat smaakt lang niet
slecht.<br />
<br />
Orson zegt het resoluut. Idas is er nog. En dat is ook zo. Jij hebt jouw
plek in ons gezin. En ik kan het weten, na één jaar ervaring. Kindjes die er
niet meer zijn, zijn er eigenlijk wel, ze zullen altijd dé of één van de hoofdrollen blijven spelen. Niet vanzelfsprekend onder het
mom van een opgroeiende baby-peuter-kleuter-en-al-wat-volgt, maar wel in een onmetelijke onzichtbare
aanwezigheid, in een liefde zonder vorm. En op die manier moet ik jou niet
missen, want je bent er, een jaar lang, eigenlijk heel de tijd geweest.<br />
<br />
'Zoutzoete' kus op jouw verjaardagssnoet, boven de wolken is het feest...<br />
Mama<br />
<br />
<br />
<br />Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3854595681198239196.post-21935998175321734792017-07-30T22:59:00.002+02:002017-07-30T22:59:50.773+02:00Briefje voor Orson, grote broer van Idas*Dag m'n zotte Orson, <br />
m'n flinke oudste zoon,<br />
<br />
Eén augustus word je drie jaar. Een jaar geleden blies ik hoogzwanger ballonnen op en bakte ik taart voor de familie. Het was bijna zover, de laatste weken zwangerschap van een kleine broer of zus voor jou. Twee weken, na jouw verjaardag was werkelijk alles anders. Je was erbij, toen we te weten kwamen dat het hart van jouw broer of zus stil stond. Je speelde vrolijk rond het echo apparaat. Het bleek een jongen te zijn. Je had een broertje gekregen... <br />
<br />
Ik ben ervan overtuigd dat je hebt gevoeld wanneer je broertje is 'vertrokken'. De nacht daarvoor was je onrustig, op een manier die ik niet van je kende. Je was die nacht enkele uren ontroostbaar. Uiteindelijk sliep je in op mijn schoot en koester ik het beeld dat ik mijn twee jongens toen voor de laatste keer samen op (in) mijn schoot had.<br />
<br />
Je bent 9 maanden heel dicht bij je broer geweest. Je was nog klein en moest nog vaak gepakt worden. Wat waren we toen met z'n allen dicht bij elkaar. Wat toen zo vermoeiend leek, jou hoogzwanger dragen op de trap, blijken achteraf momenten te zijn, die eigenlijk zo mooi waren.<br />
<br />
Sinds Idas* is geboren, ben jij mijn oudste zoon geworden, meer nog je werd grote broer.<br />
Maanden heb ik je voorbereid op de komst van een broer of zus (we wisten het geslacht immers niet) en toen was mama's buik plots weg (zwangerschapskilo's even buiten beschouwing gelaten). Je wist het wel, je zat op mijn schoot, draaide je om en zei 'baby weg'. In je slaap, riep je overstuur 'baby!'. Ook al was je nog zo klein, op jouw manier wist je wat er allemaal gebeurde. We hebben je van in het begin trots vertelt over Idas* en daar ben ik blij om. Jij bent immers voor altijd zijn grote broer. Wat heerlijk om te horen dat jij op school, enthousiast vertelt, dat je ook een broer hebt. Wat hartverwarmend om tekeningen in je rugzak te vinden, waarop jouw juf 'Van Orson voor Idas*' heeft geschreven. Hoe vertederend vroeg je of Idas* weer in mijn buik zat, toen mijn darmen rommelden. Wat maakte mijn hart een sprongetje toen je in de richting van de zon keek en overtuigend zei 'Ik heb Idas* gezien, Idas is er nog!'. Als je je sokken met sterren op aandoet, zeg je 'kijk, allemaal 'Idassen'. In het bos roep je spontaan zijn naam.<br />
<br />
Toen je onlangs met papa in het zwembad bij opa speelde en hij je in de lucht gooide, riep je het weer 'Idas! Idaaas!'. Het deed me denken aan de zomerdagen, na Idas* zijn begrafenis. We gingen er even tussenuit. Op de camping, in de 'hot tube', ongeveer dezelfde scène. Papa gooide jou in de lucht en jij riep 'Idaaas!'. Blijkbaar roep je in een bepaalde setting gewoon even zijn naam. Laten we het een positieve conditionering noemen, zoals de hond van Pavlov kwijlde bij het rinkelen van de bel.<br />
<br />
Een makkelijk jaar was dit niet en ik voel tranen opkomen dat jij al zo vroeg je broer bent verloren. Op je twee jaar, je broer verliezen, is wel erg jong. Het had zo mooi kunnen zijn... en ik weet dat er een dag zal komen dat je zal beseffen dat je je kinderjaren en nog veel meer had kunnen doorbrengen met een broer die twee jaar jonger was. Dat het verdriet bij jou later zal komen... Ik wil je nu al zeggen dat we er dan voor je zijn. Idas* is één van onze favoriete gespreksonderwerpen. Het beeld van jullie twee samen, spelend, kattenkwaad uithalend, zelfs kibbelend, is puur goud. Ik zie het enkel als ik mijn ogen sluit. Als ik zie hoe jij in de zandbak op zoek gaat naar een speelkameraadje en je je speelgoed aanbiedt, dan breekt mijn hart. Idas* had daar eigenlijk gewoon bij moeten zijn.<br />
<br />
Het spijt me dat je je ouders al zo jong, zo verdrietig hebt gezien. Er zijn dagen geweest dat ik niet meer kon, dat ik je, dan maar voor tv zette, omdat ik even een moment nodig had voor mezelf, voor Idas*, voor dat immense verdriet. Maar terwijl ik dit schrijf, denk ik ook aan alle mooie momenten en dat ik door Idas* een andere mama geworden ben voor jou. Zowel je papa als ik, hebben onze rol als ouders heel bewust opgenomen. We maakten tijd voor jou. Elke woensdagnamiddag gaat papa met jou zwemmen. Als zelfstandige kan hij gelukkig wat schipperen tussen tijd en werk. Ik werkte minder, zei zelfs één van mijn jobs 'adieu', waardoor ik er kon staan aan de schoolpoort en dat zal volgend jaar niet anders zijn. Er ontstond een uitgebreid slaapritueel 's avonds, wat goed uitkomt voor zo'n avondmens, als jij! Samen liedjes zingen, verhalen verzinnen van het mannetje op je rug, nog even gezellig bij jou in bed kruipen,... <br />
<br />
Binnenkort doen we onze auto weg, onze reisjes zijn sober, maar we verkiezen tijd met jou boven een mooie auto en een groter huis mét tuin,... We vinden het niet langer vanzelfsprekend dat wij jou mama en papa mogen zijn en zoveel mooie momenten samen mogen beleven, dat we je schouderklopjes mogen geven, tijdens het opgroeien. Wat vroeger 'evident' leek, een gezin stichten, is dat nu niet meer. En wat hebben we, ondanks het grote verdriet om jouw broer, ook ontzettend veel geluk dat jij bij ons bent. Dat jij dit jaar voor vele lachjes zorgde, naast de tranen.<br />
<br />
Je hebt dit jaar zoveel geleerd. Je werd zindelijk, ging voor het eerst naar school, je maakt mooie zinnen. En af en toe komt Idas* daar in voor. Je hebt dit jaar vele emoties gezien bij je ouders. Je weet dat mensen zich boos, bang, blij en verdrietig voelen en leert om dit te herkennen bij jezelf. Ik heb je altijd proberen uitleggen waarom ik huilde, ik heb je proberen uitleggen dat het niets met jou te maken had, ik heb mijn tranen niet weggestopt, want je voelt het toch als ik verdrietig ben. En het werkte, toen papa vroeg 'weet je waarom mama huilt' antwoordde je op een geruststellende manier 'ja, voor Idas* en je speelde vrolijk verder'.<br />
<br />
Stiekem heb ik dit jaar, toen je sliep, vaak gecontroleerd of je hart het nog wel deed. Om dan opgelucht te kijken naar de cadans van je borstkas. Ik hoop dat het niet te hard is opgevallen... ik probeer mijn ongerustheid niet altijd te tonen, je hebt immers recht op vertrouwen, ik probeer er weer in te groeien.<br />
<br />
Orson, wat ben je zo flink, zo vrolijk, soms boos, soms verdrietig, zo heerlijk intens. Het was een moeilijk jaar, maar ook ééntje vol liefde. En zoals jij het zelf zo mooi zegt<br />
<br />
'Idas* is er nog'<br />
<br />
Op een bijzondere manier zal hij altijd bij ons zijn, voor altijd jouw broertje zijn.<br />
<br />
Gelukkige verjaardag, Orson! Vandaag eten we taart voor jou en over twee weken nog een keer, voor jou lieve kleine broertje.Karolienhttp://www.blogger.com/profile/08140954970672724513noreply@blogger.com0