Dag m'n zotte Orson,
m'n flinke oudste zoon,
Eén augustus word je drie jaar. Een jaar geleden blies ik hoogzwanger ballonnen op en bakte ik taart voor de familie. Het was bijna zover, de laatste weken zwangerschap van een kleine broer of zus voor jou. Twee weken, na jouw verjaardag was werkelijk alles anders. Je was erbij, toen we te weten kwamen dat het hart van jouw broer of zus stil stond. Je speelde vrolijk rond het echo apparaat. Het bleek een jongen te zijn. Je had een broertje gekregen...
Ik ben ervan overtuigd dat je hebt gevoeld wanneer je broertje is 'vertrokken'. De nacht daarvoor was je onrustig, op een manier die ik niet van je kende. Je was die nacht enkele uren ontroostbaar. Uiteindelijk sliep je in op mijn schoot en koester ik het beeld dat ik mijn twee jongens toen voor de laatste keer samen op (in) mijn schoot had.
Je bent 9 maanden heel dicht bij je broer geweest. Je was nog klein en moest nog vaak gepakt worden. Wat waren we toen met z'n allen dicht bij elkaar. Wat toen zo vermoeiend leek, jou hoogzwanger dragen op de trap, blijken achteraf momenten te zijn, die eigenlijk zo mooi waren.
Sinds Idas* is geboren, ben jij mijn oudste zoon geworden, meer nog je werd grote broer.
Maanden heb ik je voorbereid op de komst van een broer of zus (we wisten het geslacht immers niet) en toen was mama's buik plots weg (zwangerschapskilo's even buiten beschouwing gelaten). Je wist het wel, je zat op mijn schoot, draaide je om en zei 'baby weg'. In je slaap, riep je overstuur 'baby!'. Ook al was je nog zo klein, op jouw manier wist je wat er allemaal gebeurde. We hebben je van in het begin trots vertelt over Idas* en daar ben ik blij om. Jij bent immers voor altijd zijn grote broer. Wat heerlijk om te horen dat jij op school, enthousiast vertelt, dat je ook een broer hebt. Wat hartverwarmend om tekeningen in je rugzak te vinden, waarop jouw juf 'Van Orson voor Idas*' heeft geschreven. Hoe vertederend vroeg je of Idas* weer in mijn buik zat, toen mijn darmen rommelden. Wat maakte mijn hart een sprongetje toen je in de richting van de zon keek en overtuigend zei 'Ik heb Idas* gezien, Idas is er nog!'. Als je je sokken met sterren op aandoet, zeg je 'kijk, allemaal 'Idassen'. In het bos roep je spontaan zijn naam.
Toen je onlangs met papa in het zwembad bij opa speelde en hij je in de lucht gooide, riep je het weer 'Idas! Idaaas!'. Het deed me denken aan de zomerdagen, na Idas* zijn begrafenis. We gingen er even tussenuit. Op de camping, in de 'hot tube', ongeveer dezelfde scène. Papa gooide jou in de lucht en jij riep 'Idaaas!'. Blijkbaar roep je in een bepaalde setting gewoon even zijn naam. Laten we het een positieve conditionering noemen, zoals de hond van Pavlov kwijlde bij het rinkelen van de bel.
Een makkelijk jaar was dit niet en ik voel tranen opkomen dat jij al zo vroeg je broer bent verloren. Op je twee jaar, je broer verliezen, is wel erg jong. Het had zo mooi kunnen zijn... en ik weet dat er een dag zal komen dat je zal beseffen dat je je kinderjaren en nog veel meer had kunnen doorbrengen met een broer die twee jaar jonger was. Dat het verdriet bij jou later zal komen... Ik wil je nu al zeggen dat we er dan voor je zijn. Idas* is één van onze favoriete gespreksonderwerpen. Het beeld van jullie twee samen, spelend, kattenkwaad uithalend, zelfs kibbelend, is puur goud. Ik zie het enkel als ik mijn ogen sluit. Als ik zie hoe jij in de zandbak op zoek gaat naar een speelkameraadje en je je speelgoed aanbiedt, dan breekt mijn hart. Idas* had daar eigenlijk gewoon bij moeten zijn.
Het spijt me dat je je ouders al zo jong, zo verdrietig hebt gezien. Er zijn dagen geweest dat ik niet meer kon, dat ik je, dan maar voor tv zette, omdat ik even een moment nodig had voor mezelf, voor Idas*, voor dat immense verdriet. Maar terwijl ik dit schrijf, denk ik ook aan alle mooie momenten en dat ik door Idas* een andere mama geworden ben voor jou. Zowel je papa als ik, hebben onze rol als ouders heel bewust opgenomen. We maakten tijd voor jou. Elke woensdagnamiddag gaat papa met jou zwemmen. Als zelfstandige kan hij gelukkig wat schipperen tussen tijd en werk. Ik werkte minder, zei zelfs één van mijn jobs 'adieu', waardoor ik er kon staan aan de schoolpoort en dat zal volgend jaar niet anders zijn. Er ontstond een uitgebreid slaapritueel 's avonds, wat goed uitkomt voor zo'n avondmens, als jij! Samen liedjes zingen, verhalen verzinnen van het mannetje op je rug, nog even gezellig bij jou in bed kruipen,...
Binnenkort doen we onze auto weg, onze reisjes zijn sober, maar we verkiezen tijd met jou boven een mooie auto en een groter huis mét tuin,... We vinden het niet langer vanzelfsprekend dat wij jou mama en papa mogen zijn en zoveel mooie momenten samen mogen beleven, dat we je schouderklopjes mogen geven, tijdens het opgroeien. Wat vroeger 'evident' leek, een gezin stichten, is dat nu niet meer. En wat hebben we, ondanks het grote verdriet om jouw broer, ook ontzettend veel geluk dat jij bij ons bent. Dat jij dit jaar voor vele lachjes zorgde, naast de tranen.
Je hebt dit jaar zoveel geleerd. Je werd zindelijk, ging voor het eerst naar school, je maakt mooie zinnen. En af en toe komt Idas* daar in voor. Je hebt dit jaar vele emoties gezien bij je ouders. Je weet dat mensen zich boos, bang, blij en verdrietig voelen en leert om dit te herkennen bij jezelf. Ik heb je altijd proberen uitleggen waarom ik huilde, ik heb je proberen uitleggen dat het niets met jou te maken had, ik heb mijn tranen niet weggestopt, want je voelt het toch als ik verdrietig ben. En het werkte, toen papa vroeg 'weet je waarom mama huilt' antwoordde je op een geruststellende manier 'ja, voor Idas* en je speelde vrolijk verder'.
Stiekem heb ik dit jaar, toen je sliep, vaak gecontroleerd of je hart het nog wel deed. Om dan opgelucht te kijken naar de cadans van je borstkas. Ik hoop dat het niet te hard is opgevallen... ik probeer mijn ongerustheid niet altijd te tonen, je hebt immers recht op vertrouwen, ik probeer er weer in te groeien.
Orson, wat ben je zo flink, zo vrolijk, soms boos, soms verdrietig, zo heerlijk intens. Het was een moeilijk jaar, maar ook ééntje vol liefde. En zoals jij het zelf zo mooi zegt
'Idas* is er nog'
Op een bijzondere manier zal hij altijd bij ons zijn, voor altijd jouw broertje zijn.
Gelukkige verjaardag, Orson! Vandaag eten we taart voor jou en over twee weken nog een keer, voor jou lieve kleine broertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten