donderdag 4 mei 2017

K/ dagboek 33/ Erkenning en ontkenning

Een hele tijd heb ik me afgevraagd hoeveel kinderen ik nu eigenlijk heb...

Voor de andere ouders aan de schoolpoort ben ik mama van één. Zij hebben me nooit zwanger gezien, aangezien Orson nog maar een paar maanden naar school gaat. Soms zou ik het willen uitschreeuwen dat ik er twee heb.

Sinds kort, twijfel ik niet meer. Ik heb twee kinderen, twee zonen! Wat word ik blij van deze gedachte. Na acht maanden voelde ik eindelijk weer de trots, die ik in het prille begin ook voelde, ik ben wel degelijk mama van twee! Mijn oudste zoon slaapt in zijn bed, mijn jongste tussen de sterren.

En toch... is het soms zo moeilijk om dit uit te drukken of slaat de twijfel weer toe.

Hoe vaak heb ik mensen al niet moeten verbeteren bij de zin 'Er komt vast en zeker wel nog een tweede kindje', waarop ik steevast zeg, 'een derde bedoel je?'.

Op officiële documenten, al is het maar een loon- of belastingsbrief doet het pijn als er maar één kind ten laste staat. Mijn hart is immers vol van twee.

Moest ik iemand horen zeggen dat ik maar één zoon heb, mijn hart zou breken, ik zou vanbinnen zo kwaad en verdrietig worden.

Idas, de maatschappij maakt het ons ook niet makkelijk. Volgens de huidige wetgeving heb jij enkel een voornaam en ben je enkel gestorven. Is er niet één voorwaarde om te sterven? Namelijk dat er leven aan vooraf gaat... Moest je één seconde geademd hebben buiten de baarmoeder, dan had je wel een geboorteakte gekregen. Ouders van een doodgeboren kind, weten maar al te goed dat hun kind leefde. Er waren die heuglijke zwangerschapsmaanden. En na de geboorte hebben we hen gekust, geknuffeld, alle mooie dingen die je normaal gespreid over je hele leven doet, deden wij in enkele momenten. Ze zijn er echt geweest, heel kort, maar net daardoor zo vol van betekenis.

Mijn kleine Idas, je papa en ik zijn niet getrouwd (je mama had altijd het idee dat ze wil trouwen als ze oma is, omdat ik het grappig zou vinden als de kleinkinderen zouden zeggen 'ons bomma gaat trouwen'). In ons trouwboekje zou jij als volgt omschreven staan 'levenloos geboren kind van het mannelijke geslacht met tussen haakjes (Idas). Wat een onpoëtische omschrijving voor zoiets mooi als jij. Iedereen gelijk voor de wet, zou je denken... 

De dag dat de wet verandert en we jou officieel een achternaam kunnen geven, de dag dat de maatschappij zegt dat jij wel degelijk ons kind bent, die dag spring ik een gat in de lucht, tot boven de wolken om jou een kus te geven. En ik weet, dat ik niet de enige zal zijn. Misschien wil ik dan wel vroeger trouwen, om vervolgens de hele dag naar jouw voor- en achternaam in dat boekje te staren. De bomma zal dan later wel een ander feestje geven, heel klassiek, een 'jubilé'.


Graag tekenen aub, petitie erkenning doodgeboren baby's
http://petitie.be/petitie/erkenning-doodgeboren-babys

Geen opmerkingen:

Een reactie posten