Ik ben net voor de tweede keer mama geworden.
Nog niet zo lang geleden. Bijna drie maanden terug.
Het is nu midden in de nacht.
Geen baby die huilt, geen borst die dringend
melk geven wil. Ook grote broer ligt heerlijk te slapen. En toch ben ik
klaarwakker. Het zou een heerlijk moment kunnen zijn, een moeder die geniet van
de rust in huis en even tijd neemt voor haarzelf. Maar slapen lukt me niet. Er
zijn vele nachten dat ik beneden op de bank kom zitten.
Het is té stil in huis.
Het babybedje hebben we vorige week eindelijk
opgeborgen. Idem met de andere babyspullen. Ik kijk naar zijn foto en denk hoe
spijtig het wel is dat ik geen foto heb van hen twee samen. De twee broertjes.
Op sociale media bulkt het van foto’s van
pasgeboren baby’s, baby’s die wél huilen én lachen. Baby’s die wel
op moederschoot liggen, die wel samen met hun grote broer op de foto staan, papa’s
die fier pronken, moeders die wel een proficiat krijgen...
Ik wil ‘sorry’ tegen je zeggen, 'sorry' tegen alle zwangere
vrouwen en moeders met kleine baby’s die ik negeer op straat. Als ik ze in de
verte zie verschijnen, steek ik de straat over. En zo slalom ik door de stad.
Het spijt me zo dat ik dat doe. Ik vind het nog te moeilijk. Normaal liep ik
daar ook met mijn babyzoon en zou ik naar je knikken als we elkaar kruisten. Zo van, ja, wij zitten in dezelfde club. Dat was het plan.
Maar mijn baby is de as, in het potje op de
kast. Hij ging dood. Helemaal op het einde van mijn zwangerschap. Op 38 weken
beviel ik van een tweede zoon: 50cm, 3000kg, zijn hart... stond stil. We hielden
hem in onze armen en zien hem ongelooflijk graag. Hij woont pal in het midden van mijn hart.
Ik weet dat jullie dit liever allemaal niet willen horen. Ik symboliseer de angst van elke zwangere vrouw in levende lijve. Een 'horrorverhaal'. Dat komt goed uit, zou je kunnen denken, we hebben elkaar allebei liever niet in elkaars buurt!
Ik weet dat jullie dit liever allemaal niet willen horen. Ik symboliseer de angst van elke zwangere vrouw in levende lijve. Een 'horrorverhaal'. Dat komt goed uit, zou je kunnen denken, we hebben elkaar allebei liever niet in elkaars buurt!
Maar eerlijk… ik hoop dat het snel overgaat,
dat ik binnenkort wel naar je lach op straat.
En ik hoop ook dat er op hun beurt, zwangere vrouwen en moeders zijn die ook mijn verhaal kunnen plaatsen, zonder
bang te zijn. Dat we samen een koffie kunnen gaan drinken. Een lach en een
traan kunnen delen. En een koekje.
Lieve andere mama, zou ik je zeggen, het is niet zo erg als
borstvoeding niet loopt zoals je wou. Het is ok dat je kind wat trager of sneller groeit
dan de curves. Het is ok dat je je bevalling nog moet verwerken, de keizersnede
of epidurale verdoving, die je nochtans echt niet wou. Het komt wel weer in
orde als je je niet zo goed voelt, geef het tijd, vraag hulp als het nodig is.
Het is allemaal ok, je doet het goed, op jouw manier ben jij de beste mama.
Ik beloof, volgende keer zal ik naar je lachen
op straat.
Deze brief werd gepubliceerd op de website van Mama Baas, klik hier voor de link naar het artikel)
Deze brief werd gepubliceerd op de website van Mama Baas, klik hier voor de link naar het artikel)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten